سفرناما

ساهان اوڏا سپرين

عنايت بلوچ صاحب، سنڌي ٻوليءَ جو بَرجستو ۽ هر دلعزيز شاعر ته آهي ئي آهي، پر هُن پنهنجي دلچسپ نثر ذريعي به پڙهندڙن جي دلين کي موهيو آهي. سندس سفرنامي لکڻ جو انداز هجي يا وري شخصيتن تي لکيل خاڪا هُجن يا ڪتابن جا لکيل مُهاڳَ، عنايت بلوچ صاحب جي تحريرَ پڙهندڙن کي اَڌَ مان هَٿُ ڇڏائڻ ناهي ڏيندي. براڊڪاسٽنگ جي دنيا ۾ عنايت صاحب جو نالو اسان سڀني لاءِ فخر جوڳو رهيو آهي. بلوچ صاحب مختلف وقتن تي آمريڪا جا جيڪي سفر ڪيا آهن، انهن جو احوالُ تمام سُهڻي ۽ مَنَ موهيندڙ انداز ۾ هن ڪتاب ۾ ملي ٿو.
  • 4.5/5.0
  • 6290
  • 657
  • آخري ڀيرو اپڊيٽ ٿيو:
  • عنايت بلوچ
  • ڇاپو پھريون
Title Cover of book ساهان اوڏا سپرين

مئنچيسٽر ايئرپورٽ تي لئنڊنگ جو نظارو

جڏهن پنهنجي سيٽ ڏانهن وڃڻ لڳس ته وڏي ڪپتان ممتاز الحق ظفر اقبال بِهڻ کي چيو: ”بابا ڪا سيٽ فرسٽ ڪلاس ۾ خالي آهي؟“ ”سائين ٻه سيٽون خالي آهن“. بهڻ صاحب جواب ڏنو. ڪپتان صاحب کيس حڪم ڏنو ته بلوچ صاحب کي هاڻي جو هاڻي فرسٽ ڪلاس ۾ شفٽ ڪريو ۽ ٻيو جيڪو عملو هوسٽن تائين ويندو ته کين به چئجو ته مون عنايت بلوچ جي سيٽ اپگريڊ (Upgrade) ڪري ڇڏي آهي. ڏهن منٽن اندر آءٌ فرسٽ ڪلاس ۾ ويٺو هوس. ظفر اقبال صاحب تحفن جا ٻه پئڪيٽ به مون کي آڻي ڏنا جيڪي فرسٽ توڙي بزنس ڪلاس جي پئسينجرز کي ڏيندا آهن. ان کان پوءِ ڪپتان صاحب مون کي انگريزي ۾ چيو: ”اوهان کي وري ڪاڪ پِٽ ۾ ان وقت سڏي وٺندس جڏهن مئنچيسٽر ويجهو ايندو ڇو ته ڪاڪ پِٽ ۾ ويهي جي اوهان جهاز جي لئنڊنگ نه ڏٺي ته سمجهو ته ڪاڪ پِٽ ۾ ويٺئو ئي نه“. پوءِ ظفر اقبال مون کي فرسٽ ڪلاس جي سيٽ تي ويهاري ويو. ڏيڍ ڪلاڪ مس گذريو ته وري ظفر اقبال بهڻ آيو ۽ چيائين: ”سائين ڪپتان صاحب اوهان کي ياد پيو ڪري جو مئنچيسٽر پهچڻ وارا آهيون“. ٻيهر ڪاڪ پِٽ اندر داخل ٿيس ته سنڌيءَ ۾ آڌر ڀاءُ ڪندي آهستي آواز ۾ چيائين: ويلڪم سائين. پهريون ته مئنچيسٽر جو ايريئل ويو(Aerial View) وٺو ۽ پوءِ لئنڊنگ ڏسو. ڪو-پائلٽ (Co-pilot) خالد صاحب جيڪو جهاز هلائي رهيو هو، ان به پنهنجي منهن تي مرڪ آڻيندي اشارن ۾ مون کي مرحبا ڪئي. ظفر اقبال بهڻ مون کي سيٽ تي ويهاريو ۽ سُس پُس ڪندي ٻيهر ٽن واڳين وارو سيٽ بيلٽ ٻڌي مون کي سوگهو ڪري ڇڏيائين ۽ منهنجي ويجهو ايندي مون کي ڪَن ۾ چيائين: ”سائين لئنڊنگ تائين ڪجهه به نه ڳالهائجو ڇاڪاڻ ته هي وقت ڪپتان جي Tension جو هوندو آهي“. ڪنٽرول ٽاور کان ڪپتان سان گفتگو جو سلسلو جاري هو ۽ ڪپتان صاحب منهنجي ٻُڌڻ لاءِ مانيٽر آن ڪري ڇڏيو. جيئن ته ان وقت رات ٿي چُڪي هئي ۽ مئنچيسٽر جو پورو شهر چانڊاڻ لڳو پيو هو. رنگ برنگي روشنين جي جهرمر ائين ٿي لڳي ڄڻ مئنچيسٽر جي شهر مٿان نُور وسي رهيو هو. اسان جو جهاز به ڪافي هيٺ لهي چُڪو هو. جڏهن جهاز زمين کان فقط 500 فوٽ مٿي هو ته لڳاتار هيٺيان اعلان ٿيڻ لڳا: 500 فوٽ، 300 فوٽ، 200 فوٽ، 100 فوٽ، 50 فوٽ، 20 فوٽ، 10 فوٽ.
۽ ان کانپوءِ جهاز مئنچيسٽر ايئرپورٽ تي لئنڊنگ ڪري ويو. پر سچ پچ ته خبر ئي نه پيئي ته جهاز ڪيئن لئنڊنگ ڪئي جو ٿورڙو ڌڏڪو به محسوس نه ٿيو ته مون فورن وڏي آواز سان چيو Perfect and Excellent Landing (يعني ڪپتان صاحب ڪمال جي لئنڊنگ ڪئي آهي). چيف ڪپتان ممتازالحق پنهنجي ننڍي پائلٽ خالد صاحب جي پُٺي ٺپيندي ۽ کيس همٿائيندي مون کي انگريزيءَ ۾ چيو: ”بلوچ صاحب، خالد صاحب، ڪمال جو پائلٽ آهي ۽ مون کي پنهنجن اهڙن آفيسرن تي هميشه ناز هوندو آهي“.
مون ڪپتان صاحب ۽ خالد صاحب کي Thank you چيو ۽ پنهنجي سيٽ تي اچي ويس. ايئرپورٽ تي اسان کي لهڻ لاءِ چيو ويو. مئنچيسٽر جو هوائي اڏو تمام خوبصورت هو پر وٺ پڪڙ ۽ حفاظتي انتظام بيحد بدصورت هئا. مون اڳ به ڏاڍا سفر ڪيا آهن پر ٽرانزٽ مسافرن لاءِ اهڙي سخت چيڪنگ مون اڳ ڪڏهن به ڪانه ڏٺي. اسان کان ڪوٽ ۽ بوٽ به لهرايا ويا ۽ عورتن کان سئيٽر لهرائي انهن جي به تلاشي ورتي وئي. مئنچيسٽر جي هوائي اڏي تي ٻه ڪلاڪ کن ترسياسون. پاڪستان جي وقت مطابق رات جو 12 وڳي ۽ برطانيه جي وقت مطابق رات جو 8 وڳي هوسٽن رواني ٿيڻ لاءِ سڏ ٿيو. جيئن جهاز ۾ اندر داخل ٿيس ته مون جهاز جي هڪ سينيئر آفيسر کي چيو: ”جنهن جهاز جي ڪپتان جي ڊيوٽي مئنچيسٽر تائين هئي ان منهنجي سيٽ اپگريڊ ڪئي هئي ته اوهان به مهرباني ڪري مون کي فرسٽ ڪلاس ۾ سفر ڪرڻ ڏيو“. سينيئر آفيسر جنهن جو نالو رفيق غوري هو، ان مون کي ٻه-ٽي منٽ اُتي ئي بيهڻ جو چئي پاڻ هليو ويو ۽ فقط پنجن منٽن ۾ موٽي آيو ۽ مبارڪ ڏيندي چيائين: ”خوش قسمتيءَ سان اوهان جي ڀاڳن ۾ فقط هڪ سيٽ بزنس ڪلاس ۾ موجود آهي، اُتي ويهو ۽ اِهو به چيائين ته بزنس ڪلاس ۽ فرسٽ ڪلاس ۾ ڪو خاص فرق ڪونهي“. پوءِ مون کي وٺي وڃي بزنس ڪلاس جي آرامده سيٽ تي ويهاريائين.
مقامي وقت موجب جهاز پوري 8:30 وڳي رات جو اڏاڻو ۽ پورن ساڍن 9 ڪلاڪن جي اُڏام کانپوءِ اسان هوسٽن جي جارج بُش انٽرنيشنل ايئرپورٽ تي لهي وياسون. پاڪستان جي وقت موجب صبح جا 10 ٿي رهيا هئا ته هتي هوسٽن ۾ رات جا يارهن ٿيا هئا ۽ اڃا هتي جنوري جي 4 تاريخ هئي. يعني پاڪستان مان به اڄوڪي تاريخ يعني 4 جنوري تي هليو هوس ۽ 22 ڪلاڪ سفر ڪرڻ کانپوءِ به ساڳي 4 جنوري جي تاريخ هئي. اهو ان ڪري جو هوسٽن جو وقت پاڪستان کان 11 ڪلاڪ پُٺتي آهي (گرمين ۾ 10 ڪلاڪ ۽ سردين ۾ 11 ڪلاڪ).