سفرناما

ساهان اوڏا سپرين

عنايت بلوچ صاحب، سنڌي ٻوليءَ جو بَرجستو ۽ هر دلعزيز شاعر ته آهي ئي آهي، پر هُن پنهنجي دلچسپ نثر ذريعي به پڙهندڙن جي دلين کي موهيو آهي. سندس سفرنامي لکڻ جو انداز هجي يا وري شخصيتن تي لکيل خاڪا هُجن يا ڪتابن جا لکيل مُهاڳَ، عنايت بلوچ صاحب جي تحريرَ پڙهندڙن کي اَڌَ مان هَٿُ ڇڏائڻ ناهي ڏيندي. براڊڪاسٽنگ جي دنيا ۾ عنايت صاحب جو نالو اسان سڀني لاءِ فخر جوڳو رهيو آهي. بلوچ صاحب مختلف وقتن تي آمريڪا جا جيڪي سفر ڪيا آهن، انهن جو احوالُ تمام سُهڻي ۽ مَنَ موهيندڙ انداز ۾ هن ڪتاب ۾ ملي ٿو.
  • 4.5/5.0
  • 6290
  • 657
  • آخري ڀيرو اپڊيٽ ٿيو:
  • عنايت بلوچ
  • ڇاپو پھريون
Title Cover of book ساهان اوڏا سپرين

نيويارڪ ۾ براڊڪاسٽنگ گروپ جي الوداعي تقريب

ڄ 30 سيپٽمبر هئي ۽ آمريڪا ۾ اسان جو اڄ آخري ڏينهن هو، پر منهنجو نه، ڇو ته مون ريڊيو پاڪستان جي صاحبن کان 15 ڏينهن موڪل ورتي هئي ڇاڪاڻ ته مون پاڪستان هلڻ وقت دل ۾ پڪو عزم ڪيو هو ته آمريڪا کان واپسيءَ تي عمري جي سعادت حاصل ڪري پوءِ وطن واپس ورندس. 30 سيپٽمبر 1986ع جي ڏينهن صبح جو پوري 11 وڳي اسان پنهنجي هوٽل مان روانا ٿياسون ۽ ٺيڪ 11:30 وڳي اسان کي هوٽل هلٽن گارڊن اِن (Hilton Garden Inn) ۾ آندو ويو جيڪو اتفاق سان ٽائيمس اسڪوائر ۾ ئي هو جتي اسان ڪالهه ٽي-چار ڪلاڪ گهمندا ڦرندا رهيا هئاسين. هي هوٽل فائيو اسٽار هو ۽ ڇا ته هن جي سونهن ۽ سندس شان هو. جڏهن اسان هن هوٽل جو باغيچو ۽ رنگ برنگي گل ڏٺا ته حيران ٿي وياسين. بهرحال پوءِ هڪ وڏي هال ۾ وڃي ويهاريائون. ٿوريءَ دير کان پوءِ تقريب جي ڪاروائي شروع ٿي. مون آمريڪا جي انفرميشن سروس وارن کي اڳي ئي چئي ڇڏيو هو ته تقريب جي وچ ۾ يا آخر ۾ مون کي اسٽيج تي ضرور سڏين جتي آءٌ الوداعي شعر پڙهندس. تقريب جي شروعات ۾ USIS جو ڊائريڪٽر ڊيوِڊ وليمَس آيو جنهن پنهنجي تقرير ۾ کليل اعتراف ڪيو ته اسان وٽ هن وقت تائين جيڪي به براڊڪاسٽنگ جا گروپ آيا آهن انهن سڀني ۾ اوهان جو گروپ سڀني کان وڌيڪ لائق، پروفيشنل ۽ دوستاڻو رهيو آهي. ان جملي تي اسان جي سڄي گروپ زور سان تاڙيون وڄائڻ شروع ڪيون جيڪي پورن پنجن منٽن تائين وڄنديون رهيون. ان کان پوءِ اسان سڀني کي هڪ هڪ ڪري سرٽيفڪيٽ ڏنا ويا ۽ هر هڪ نمائندي جي سرٽيفڪيٽ وٺڻ وقت اسان زوردار تاڙيون وڄائي سرٽيفڪيٽ وٺڻ واري کي داد ٿي ڏنو. سرٽيفڪيٽن ورهائڻ کان پوءِ مون کي سڏيو ويو ته آءٌ پنهنجي شاعري پيش ڪريان. مون انگريزيءَ ۾ هڪ ڊگهو نظم لکيو هو جنهن ۾ اسان جي سڄي گروپ، توڙي انفرميشن سروس جي اُنهن سڀني ساٿين جا نالا ان نظم ۾ شامل هئا جيڪي اسان سان يڪو گڏ هئا. هر هڪ ساٿي جي نالي وٺڻ سان تاڙيون ٿي وڳيون ۽ جڏهن مون نظم ختم ڪيو ته وري ڀرپور تاڙيون وڄايون ويون. جڏهن تاڙيون بند ٿيون ۽ مان اسٽيج تان هيٺ لهڻ لڳس ته يونائيٽيڊ اسٽيٽس انفرميشن سروس (USIS) جو ڊائريڪٽر ڊيوِڊ وليمس پنهنجي سيٽ تان اُٿيو ۽ منهنجو هٿ وٺي مٿي ڪيائين ۽ تاڙيون وڄايائين ته سڄو هال ٻيهر تاڙين سان گونجي اُٿيو. آءٌ ٻيهر مائڪروفون وٽ ويس ۽ ڊيوِڊ وليمس توڙي سڀني ساٿين جو دل جي گهراين سان شڪريو ادا ڪيم، جن منهنجي عزت افزائي ڪندي مون کي ڀرپور داد ڏنو هو.
پوڻين ٻي وڳي منجهند جو الوداعي تقريب ختم ٿي ان کان پوءِ ساڳئي هوٽل ۾ پُرتڪلف لنچ ويهي کاڌيسون. ماني کائيندي به گروپ جي ساٿين مون کي ڏاڍو داد ڏنو ۽ چيائون: ”اسان کي ته خبر ئي ڪانه هئي ته اوهان ڪي ايڏا وڏا شاعر آهيو“. بهرحال لنچ کانپوءِ 3 وڳي ڌاران سڀني کان موڪلائي هوٽل تي آياسين ۽ هوٽل ڊيز اِن تي وري اسان گروپ جي ساٿين هڪ ٻئي کان موڪلايو ڇو ته ڪن ساٿين جي اڄ شام يا رات جو ئي واپسيءَ جي فلائيٽ هئي. مون رات هن هوٽل ۾ ئي گذاري. ڪن پيارن دوستن ۽ خاص طرح اشرف سمي صاحب ڏاڍو زور ڀريو ته ٻه-ٽي ڏينهن ساڻن گڏ گذاري پوءِ وطن واپس وڃان. پهرين آڪٽوبر تي اهي دوست مون کي هوٽل تان وٺي ويا ۽ اچي بروڪلن جي علائقي ۾ اشرف سمي جي گهر رهيس.