سفرناما

ساهان اوڏا سپرين

عنايت بلوچ صاحب، سنڌي ٻوليءَ جو بَرجستو ۽ هر دلعزيز شاعر ته آهي ئي آهي، پر هُن پنهنجي دلچسپ نثر ذريعي به پڙهندڙن جي دلين کي موهيو آهي. سندس سفرنامي لکڻ جو انداز هجي يا وري شخصيتن تي لکيل خاڪا هُجن يا ڪتابن جا لکيل مُهاڳَ، عنايت بلوچ صاحب جي تحريرَ پڙهندڙن کي اَڌَ مان هَٿُ ڇڏائڻ ناهي ڏيندي. براڊڪاسٽنگ جي دنيا ۾ عنايت صاحب جو نالو اسان سڀني لاءِ فخر جوڳو رهيو آهي. بلوچ صاحب مختلف وقتن تي آمريڪا جا جيڪي سفر ڪيا آهن، انهن جو احوالُ تمام سُهڻي ۽ مَنَ موهيندڙ انداز ۾ هن ڪتاب ۾ ملي ٿو.
  • 4.5/5.0
  • 6290
  • 657
  • آخري ڀيرو اپڊيٽ ٿيو:
  • عنايت بلوچ
  • ڇاپو پھريون
Title Cover of book ساهان اوڏا سپرين

سڪندر اعواڻ طرفان ڊنر

جڏهن آءٌ ڪراچيءَ ۾ پاڪستان ڪوارٽرس ۾ رهندو هوس ته اُتي ريڊيو جو سينيئر پروڊيوسر ممتاز اعواڻ به رهندو هو جيڪو ٻه-ٽي سال اڳ مرحومن جي صف ۾ شامل ٿي چڪو آهي، ان جو ڀائٽيو سڪندر اعواڻ به اُتي رهندو هو. تڏهن هو ڏاڍو شرميلو، حيادار ۽ فرمانبردار هوندو هو ۽ مون کي ڏاڍو وڻندو هو. پوءِ خبر پيئي ته هو به آمريڪا هليو ويو آهي ۽ نيويارڪ ۾ رهي ٿو. جڏهن نعمت کيس ٻڌايو ته ادا عنايت آيو آهي ته هڪدم ملڻ لاءِ هليو آيو ۽ اڄ يعني 19 جنوري تي رات جي مانيءَ جي دعوت تي سڏيائين.
سڪندر اعواڻ ڊنر جو پروگرام سٽي آئلنڊ آرچرڊ بيچ(City Island Orchard Beach) تي رکيو هو، پر هن ٻڌايو ته ان علائقي ۾ اڄ بجلي غائب هئي ۽ 75000 ماڻهو متاثر ٿيا هئا. منهنجي حيرت جي حد ئي نه رهي ۽ دل ۾ خيال آيو ته نيويارڪ ۾ به پاڪستان قائم ٿي ويو آهي ڇا؟ بهرحال پوءِ جئڪسن هائيٽس جي علائقي ۾ ائمبئسيڊر هوٽل تي آياسين جنهن جو مالڪ هڪ پاڪستاني آهي، جيڪو هوٽل ۾ موجود هو ۽ گرمجوشيءَ سان اسان جو آڌرڀاءُ ڪيائين. ڪڙهائي، برياني ۽ هڪ ٻه ٻيا طعام کاڌاسين. گهر جي مانيءَ جهڙو مزو آيو. جئڪسن هائيٽس جي علائقي ۾ گهمندي ڦرندي ائين محسوس ٿي رهيو هو ڄڻ هتي آمريڪي نه پر هيءُ علائقو هندستان ۽ پاڪستان جي ماڻهن پاڻ ۾ ورهائي کنيو آهي. فوٽ پاٿ تي گهمندي اردو ۽ پنجابي ڳالهائيندڙ کوڙ ٿي ڦريا. مون جڏهن سڪندر کان پڇيو ته ڪنهن سنڌيءَ جو به ڪو ڪاروبار، اسٽور يا هوٽل هو يا نه، ته سڪندر اعواڻ ٺهه پهه وراڻيو: ”سائين عين ان وقت اهو سوال پڇيو اٿوَ جڏهن اسان صفا هاڻي هڪ سنڌيءَ جي ميوزڪ اسٽور جي سامهون اچي بيٺا آهيون“. پوءِ ان اسٽور جي اندر هليا وياسين جتي هڪ عورت ويٺي هئي جنهن سان نعمت ۽ سڪندر سنڌيءَ ۾ ڳالهايو ۽ ان مائيءَ به صاف سنڌيءَ ۾ جواب ڏنو. سڪندر سندس نالو پڇيو ۽ مائيءَ کيس کتو جواب ڏنو ته هوءَ پنهنجو نالو ڪنهن به ٻاهرئين ماڻهوءَ کي نه ٻڌائيندي آهي. نعمت مون ڏي اشارو ڪندي کيس ٻڌايو ته سائين هڪ اديب ۽ شاعر آهي ۽ هتان وطن واپسيءَ تي سفرنامو لکندو جنهن ۾ اوهان جو ذڪر به هوندو پر خاتون اهڙي ته خشڪ مزاج جي هئي جو اصل پنهنجو نالو نه ٻڌايائين.
جئڪسن هائيٽس جي علائقي ۾ سنڌين جا هڪ ٻه ٻيا اسٽور به ٻڌايائون ته آهن پر ساڳئي وقت اهو چتاءُ به ڏنائون ته: ”بلوچ صاحب! متان سنڌي سمجهي منجهن ڪنهن رعايت يا ڇڏ ڇوٽ جي اميد رکو پر اُلٽو هو کَل ئي پنهنجن جي لاهيندا آهن“. مون کي ته خير اڳ ۾ به اهڙا تجربا ڪيترن هنڌن ۽ خاص طرح تي سينگاپور ۾ ٿي چڪا هئا جنهن جو ذڪر مون پنهنجن اڳين سفرنامن ۾ کولي ڪيو آهي. رات جو ٻارهين وڳي تائين ڪچهريون ڪري سڪندر کان موڪلايوسين.