پَلُ، وقت، سمئه : امداد حسيني
ساهڙ سندو تن، گهاگهائي گهِڙن جي
ڪڏهن وري اُهائي دل سڀڪجهه ڇڏي ڏيڻ، تياڳڻ چاهيندي آهي.
سڀڪجهه! (جيئن ڪنهن ڏاهيءَ ڏس به ڏنو هوم)، ها، سڀڪجهه-
سواءِ ڪَوِتا جي، ها، ڪَوِتا جي- جيڪا مون سان آهي.
سدائين کان، ازل کان- نه پر ازل کان به اڳي- ۽ ابد تائين.
بلڪ ابد کان پوءِ به گڏ هوندي مون سان!
ازل ابد هڪ وِکَ آهي، ڪنهن به ڪويءَ جي لاءِ!
مون ته هر پل ڪوتا- لڙيءَ ۾ پُوئڻ گهريو آهي:
لڙڪ هجي ته رکي ڇڏيان، ٽِشو پيپر منجهه
مُٺ ۾ ڪنءَ پڪڙي سگهان، ڪِرڻي جهڙو پَلُ!
پر اهو ڪِرڻي جهڙو پَل- وقت جو اهڃاڻ، سمئه جو پرتيڪ-
مُٺ ۾ پڪڙي سگهجي ٿو؟ نه!
پر ان ۾ ڪوبه شڪ ناهي ته پل/ وقت/ سمئِه- اهو ڪِرڻو صرف ۽ صرف شاعريءَ/ ڪَوِتا ۾، جيڪڏهن اُها شاعري/ڪَوِتا آهي ته، پڪڙي سگهجي ٿو.
[b]امداد حسيني
[/b] 5.9.2007
ڄام شورو، سنڌ