ڪر ڪو واڪو وَسُ!
ڌرتيءَ کي مان ڪنءَ ڇڏيان، ڌرتي منهنجي مَڱَ،
هيءَ ته منهنجي لَڄَ آ، هن سان ست ئي سَڱَ.
ماٺ منجهان ٿئي ڪينڪي، ڪر ڪو واڪو وَسُ،
راڙو ڪر رانڀاڙ ڪو، ڪور ماٺ جو ڪَسُ.
جنءَ رات ٺري تنءَ باهه ٻري، جاڳي جڳ مڳ جوت،
ڀري ڀري ڏي مڌ او موکي، اوت اڃا ڪجهه اوت.
ٻيلا ٻوڙي ويندو آهي، موج ڀريو مهراڻ،
مُنڌ وئي مهراڻ به ٻوڙي، ڄاڻي ڇا اڻڄاڻ.
منهنجي مارُل، منهنجي ٻاگهل، مومل منهنجي سنڌڙي،
توکي ڀيٽ ڏيڻ چاهيان ٿو، جندڙي سکڻي جندڙي.
ڪن ۾ ڳالهه ٻڌائڻ جهڙي، آهي ڇاهي چَو،
سورج اڀري آيو آهي، هاڻي ڇاجو ڀَو!