اوتي رت جو تيل
ڏاهپ تنهنجو ڏيج آ، ڏات ته تنهنجو ڏيهه.
سورج جهڙي سوڀيا، نئين نڪوري نِجُ،
مون کان جي ماڙهو پڇن، ڏيانِ ڪهڙو ڏس!
چڻنگون چڻنگون ٿي وئي، اُڇلايل سگريٽ،
دونهن ڇڏي وئي پوئتان، آلي ٿي وئي اَکِ.
ڏات ڏيي جي وَٽِ ۾، اوتي رت جو تيلُ،
آڌيءَ آڌيءَ رات جو، رَتُ ٿو روئي ڪير!
ماڻهو آيا اوپرا، ڪُتن ڪئي باهوڙَ،
جاڳي اُٿيا ڀاڳيا، ٿي وئي چورُ چورُ.
هڪڙي هڪڙي لفظ تي، هڪڙو هڪڙو لڙڪ،
ڏئي سگهو ته ڏيو ڀلي، شاعر کي انعام.
بس کان ٻاهر ڏيک هو، سائو سائو گاهه،
لهندڙ سج جا تِروِرا، ٽِلندي ٽِلندي شام.
دوهي لکندي اوچتو، ڪوجو پُور پيوم،
هڪڙي سِٽَ هروڀرو، ڇڏي ڏيان تولاءِ!