سنڌو ساگر کان!
سورج نڪرڻ کان به اڳي هُو نڪتو هو گهر کان،
ان لمحي کان اکڙيون ڪونه هٽيون آهن در کان.
سحر امداد، ڌرتي سورج، ڪَوِتا ڪاڳر کان،
ها، وڇڙي ڪانه سگهي آهي، سنڌو ساگر کان.
ڍولڻ، توبن پوهه مهينو ڪيئَن ڪٽيوم اَلا،
ان جو حال پڇي وٺجئين تون ڪنهن نسريل سر کان.
لال گلال گلاب الائي، ڪٿي ڪِري پيو هو،
خوشبو پوءِ به وڇڙي ڪانه ڪوٽ جي ڪالر کان.
ٻُڏندڙ سورج، ورندڙ ڌَڻ، وڻ ٽڻ، ۽ ڇڻندڙ پن،
کِڙڪي بند ڪيئي، کسجي ويو، سڀڪجهه منظر کان.
وِکَ وڌائي، وِکَ وڌائي، وِکَ وڌائي وِکَ،
ماڙُهو آهين مختلف ٿي ميل جي پٿر کان.