ڌارين ۾ هڪ پنهنجو
هر گهُمري نڪور سِٽا سِٽي
ڇا ڇا نه ڦٻايو آهي تو
اُماڙ اکڙين، ڄِڀَ ڄڀيءَ سان
هر جيءُ جلايو آهي تو
ڌارين هُشِ ڪيئي، پنهنجن کي
ڪتو بڇايو آهي تو
تَرَ جي تريناڪن سين ٻِٽَ ٿي
ڌارين سين ڌاڙيو آهي تو
هر نَڪُ ٻُٽو تو آهي ڪيو
هر سُهاڳ ساڙيو آهي تو
ڀليءَ ڀَتِ اهو ڄاڻين ٿو
ڀاڙين تي ڀاڙيو آهي تو
ڌرتي پيرن هيٺان ڪڍيئي
رَسو ڇڪي ۽ لڙڪايو تو
ڄميل رت تي مٽي پاتئي
دٻڙاٽيو تو دڙڪايو تو
سچ تي دانگيءَ لڳا چنيسر
ڪوڙ ڪٽڪ ڪڙڪايو تو
هَسُ پٽي لاهي اُڇلائي
جنڊ ڳچيءَ ۾ پارايو تو
قبرن مان به هڏن کي چُونڊي
ٻارڻ تن تي ٻارايو تو
اِنڌي سوڙهي بند گهٽيءَ ۾
هَٿُ وٺي آ مارايو تو
تاڏي تو بندوق سڌي ڪئي
جاڏي ڪوئي هنج اُڏاڻو
جڏهن جڏهن به بلاول ڄائو
تڏهن تڏهن تو کوڙيو گهاڻو
پوءِ به سَچُ ته سورج وانگر
ڪونه اُجهاڻو ڪونه اُجهاڻو
ڪونه اُجهاڻو
ڪونه اُجهاڻو