چنڊ لياڪو پاتو!
رات اسٽيج تي هُن ڳيتُ جو منهنجو ڳاتو،
ڪنهن ڦٽل کوهه ۾ ڄڻ چنڊ لياڪو پاتو.
سڀ وڏيري جي وڏائيءَ جا پيا ڳُڻ ڳائن،
سِنڌ جو ڳِيتُ به ڳاتو ته ڳنوارن ڳاتو.
آرسيءَ کان ته ڪڏهن ڪُوڙ نه ٿيندو آهي،
تو ڪڏهن شيوِ ڪندي پاڻ سڃاتو ڄاتو!
آءٌ سيزر نه سهي، پوءِ به پڇان ٿو توکان،
او بروٽس! او بروٽس!! او بروٽس! ڇا؟ تو!
جيئن ڌاريان ٿا ملن، تيئن ملينءَ ماڻهن ۾،
منهنجو اپمانُ ڪري مانُ ڀلا تو پاتو؟
تون سڄڻ سيڻ هيين، سَتَ سڱيڻي سائڻ،
تون ته پنهنجي هيين، تو به ڏنو پاراتو!