وارَ سنواري ڇڏجان
۽ جڏهن ياد اچن لڙڪ قطاري ڇڏ جان.
ويندي ويندي به مُڙي مون ڏي نهاري ڇڏ جان،
ڌار تلوار جي سيني ۾ اُتاري ڇڏ جان.
چنڊ چوٽيءَ ۾ هڻي رات هلي آئي آ،
سينڌ سندُور ڀري وار سنواري ڇڏ جان.
منهنجا سِنڌُو منهنجا مهراڻ اڙي جل داتا،
مون کي وچ سير منجهان پار اُڪاري ڇڏ جان.
لڙڪ جو آهه لڪل روح جي تهخاني ۾،
اَڄُ ”امداد“ اُهو لڙڪ به هاري ڇڏ جان.