شيشو ڪنهن ٽِڙڪايو!
هُن جو ڀالُ ڀَلايو هوندو،
درتاءِ ڇڏڻ آيو هوندو.
سورُ کڻي سهسايو هوندو،
ها، پر ڪنءَ سهسايو هوندو!
”امداد“ ادا! ڪنهن ٿي ڄاتو،
پنهنجو ساهه پرايو هوندو!
ماڙُهن ميڙي هوندي مايا،
۽ مون قرب ڪمايو هوندو!
هر دَور، عصر، هر عيسيٰ کي،
ڪنڊن- ڇٽ پهرايو هوندو.
مٽيءَ جي آدم جي آڏو،
مَلڪن ڪنڌ نمايو هوندو.
ڇاتيءَ تي ڇو هٿ آ منهنجو؟
شيشو ڪنهن ٽِڙڪايو هوندو!
سڀني جي تارن تي اک هئي،
۽ مون چنڊ تِڳايو هوندو.
پيرن تنهنجي گهر ڏي ايندي،
آڻي پنڌ پُڄايو هوندو.
( ق )
جڏهن به سانوڻ آيو هوندو،
اکڙين آب وسايو هوندو.
ڳيت پيهي ڳايو هوندو،
سُر مون ساڻ ملايو هوندو.
رم جهم بارش برسي هوندي،
کنوڻين کيل رچايو هوندو.