هي جو نِيَرُ نِينهَن جو....
هِي جو نِيَرُنينهَن جو، ڳورو ڳچيءَ ڳَٽُ،
پاتو جن سي ٿي پيا، تاڃيءَ پيٽي پٽُ،
مُور نه ڀانيان سومرا، ماڙيون مِٽيءَ مَٽُ،
ڦوڙائي جو ڦَٽُ، جهڙو گُلُ گلاب جو!
هُتي هُوند هُئان، سرتين سين ساڻيهه ۾،
پانڌيءَ کي ته پنهوار جي، پيرين آءٌ پُئان،
هِت هُت ماروءَ ڄام جِي، چُئان جي نه چُئان،
ڌويو روز ڌُئان، ريٽيون ريٽي رَتَ سين!
وَرُ سو نِيَرُ- نِينهَن، ساهه سلهاڙي جنهن نِيو،
سُڏڪي اُسَهَيُون سانجهِيون، ڏُسڪي لنگهيا ڏِينهَن،
اُٺا اوَهِيرا ڪري، منجهان اکڙين مِينهَن،
اڄ، سڀاڻ، پرينهَن، وينديس، رهنديس ڪينڪي!
وَرُ سو نِيَرُ-نينهَن، ساهه سلهاڙي جنهن نِيو،
هيڪل وسورو هينئڙو، ٿانئيڪو ته ٿِيو،
جُسو ريءَ جنجير جي، جڳ ۾ جار جِيو،
چمڪيو ڏُکَ ڏيو، اوندهه وئي، ٿيو سوجهرو!
جهنجهيل جنجيرن ۾، نُنهن چوٽيءَ آئون،
ڏٺي مارو ڄام کي، چنڊ ڏٺو ڪائون؟
ڇَمر ڇَپر ڇائون، هجن شال ملير تي!
سنگهرون سنگهارن جُون، ويڙهي ويون وجود کي،
ڦَٽَ ڦُٽي ڦاٽي پيا، لِڱُ لِڱُ آهه لِڦُون،
آهيان عُمرڪوٽ ۾، ڏِينهَن مِڙوئي ڏُون،
مارُو مڃيو مُون، سو ٻئي ڪنهن کي ڪنءَ مڃيان!
هِي جو نِيرُ نينهن جو، چنگن جي چُونگارَ،
جهُونجهڪڙي جي جيءَ ۾، جهيڻي جنهن جُهڻڪارَ،
ڪاري رات ڪراڙ تي، ڪُونجن ڪِي ڪُڻڪارَ،
لُوئا لُوئا ٿي لُڇي، لونءَ لونءَ منجهه لغارَ،
ٻاٻاڻن تي ٻولِيو، ٻاٻيهي ٻيهارَ،
ايڏو اوري ٿي ٻُڌان، ٽلين جي ٽِڻڪارَ،
بوندون برسيون بُٺَ تي، ڇِڻ ڇِڻ ڇِڻ ڇڻڪارَ،
ڊاهي وئي ديوار کي، تاڙي جي ته تنوارَ،
اچي عمرڪوٽ ۾، ڳيري ڪِي ڳُٽڪارَ،
نِڱيا هڪل هُونگَ سان، ڪاهي ڌَڻَ ڌڻارَ،
منهنجي ملڪ ملير تي، اُٺا ميگهه ملهارَ،
واڄا ٽاڄا وِڄڙِيون، کنوڻين جا کِلڪارَ،
گوڙيون ۽ گجگوڙِيون، دُهلن جا ڌڌڪارَ،
سارنگيون سارنگ جون، ٻُرن پارَ اَپارَ،
کيانتل آندي کير جي، کاسي کبر چارَ،
واڄو وڄي وجود ۾، جيئن چڙي جي لارَ،
هِيرَ ڪري وئي هيج مان، ڀيڄ ڀنيءَ ڀُڻڪارَ،
سُرت سَري ساڻيهه کي، لٿا عمر آزارَ،
ڏاڏاڻن جي ڏيهه تان، ٽرئا ڏرت ڏڪارَ،
ڀِٽَ ڌڻيءَ ڇيڙي ڇڏي، تنبوري جي تارَ:
”سائين سدائين، ڪرين مٿي سِنڌ سُڪارَ،
دوست مٺا دلدارَ، عالم، سڀ آباد ڪرين!“