شاعري

ڪرڻي جھڙو پَلُ

”امداد بنيادي طور رومانوي شاعر آهي. هن جي لفظ لفظ، سٽ سٽ، بند بند مان رومانيت جو هڳاءُ پيو اچي. سندس لهجو ٿڌو، ڌِيمو، ڇهندڙ ۽ سڌو (Direct) آهي. ائين جيئن ڄڻ ڪو ڳراٽڙي پائي پيو ڳالهائي. ڪن ۾ هوريان هوريان سُريلي سُس پس پيو ڪري. سندس وار سنواري، تڪي نهاري، پنهنجي مخصوص مُرڪ جي گهراين ۾ لڙڪ لڪائي، من ئي من ۾، ڪڏهن پنبڻن کي، ڪڏهن پيشانيءَ کي، ڪڏهن کاڏيءَ جي جرڪندڙ تِر کي، پنهنجن واراسيل تتل چپن سان پيو چمي. شاعري اها، جيڪا ذهن کي ته ڌوڏي، دهڪائي، لوڙهي، ولوڙي ڇڏي، پر سچ پڇو ته شاعري اها جيڪا خيال کي زندگي ڏئي، سونهن سوڀيا ۽ چنچلتا بخشي، نرم جسم ۽ گرم ساهن سان سينگاري، ائين اچي آڏو بيهاري، جو خود خلقڻهار ڪويءَ کان ڇرڪ نڪري وڃي.“
  • 5.0/5.0
  • 3217
  • 933
  • 3 سال اڳ
  • 0
Title Cover of book ڪرڻي جھڙو پَلُ
سنڌ سلامت پاران
سنڌ سلامت پاران

سنڌ سلامت ڊجيٽل بوڪ ايڊيشن سلسلي جو نئون ڪتاب ”ڪرڻي جھڙو پَلُ“ اوهان اڳيان پيش ڪجي ٿو. ھي ڪتاب نامياري شاعر امداد حسينيءَ جي شاعريءَ جو مجموعو آھي. قمر شھباز لکي ٿو:
”امداد بنيادي طور رومانوي شاعر آهي. هن جي لفظ لفظ، سٽ سٽ، بند بند مان رومانيت جو هڳاءُ پيو اچي. سندس لهجو ٿڌو، ڌِيمو، ڇهندڙ ۽ سڌو (Direct) آهي. ائين جيئن ڄڻ ڪو ڳراٽڙي پائي پيو ڳالهائي. ڪن ۾ هوريان هوريان سُريلي سُس پس پيو ڪري. سندس وار سنواري، تڪي نهاري، پنهنجي مخصوص مُرڪ جي گهراين ۾ لڙڪ لڪائي، من ئي من ۾، ڪڏهن پنبڻن کي، ڪڏهن پيشانيءَ کي، ڪڏهن کاڏيءَ جي جرڪندڙ تِر کي، پنهنجن واراسيل تتل چپن سان پيو چمي. شاعري اها، جيڪا ذهن کي ته ڌوڏي، دهڪائي، لوڙهي، ولوڙي ڇڏي، پر سچ پڇو ته شاعري اها جيڪا خيال کي زندگي ڏئي، سونهن سوڀيا ۽ چنچلتا بخشي، نرم جسم ۽ گرم ساهن سان سينگاري، ائين اچي آڏو بيهاري، جو خود خلقڻهار ڪويءَ کان ڇرڪ نڪري وڃي.“
ھي ڪتاب سنڌي ادبي بورڊ ڄامشورو پاران 2012ع ۾ ڇپايو ويو. ٿورائتا آھيون سائين امداد حسينيءَ جا جنھن ڪتاب سنڌ سلامت ڪتاب گھر ۾ اپلوڊ ڪرڻ جي اجازت ڏني.
اوهان سڀني دوستن، ڀائرن، سڄڻن، بزرگن ۽ ساڃاهه وندن جي قيمتي مشورن، راين، صلاحن ۽ رهنمائي جو منتظر.



محمد سليمان وساڻ
مينيجنگ ايڊيٽر ( اعزازي )
سنڌ سلامت ڊاٽ ڪام
sulemanwassan@gmail.com
www.sindhsalamat.com
books.sindhsalamat.com
ڪتاب جو مطالعو ڪريو
”سحر“ جي نالي

سنڌ سلامت پاران

ڇپائيندڙ پاران

ٻه اکر: ڊاڪٽر الياس عشقي

سِٽ ڄڻ هٿ- لڪير: قمر شهباز

پَلُ، وقت، سمئه : امداد حسيني

او منهنجا رَبَ!

آءٌ اوهان جي آهِيان!

ڪر ڪو واڪو وَسُ!

سپنا ٿي ويا سَچُ

وِکَ وڌائي رکجو!

ليکڪ

ڪوئي گيت سُڻائي!

رات

شهر: زهر لهجا!

ڏات ته تنهنجي تات آ

هاڻ ته هليا!

مون گيت لکيو آهي!

ڊائلاگ

اوندهه جو گهاءُ!

چنڊ نشي ۾ چُور

مُور نه ٿيندس ڏورُ!

توبن جيون

ساٿ جدائيءَ وانگي!

شاعري ٿيندي رهي

مَچُ مچي يا نه مچي!

اکيون ٿيون ڳالهائِن

گيت لکون

اوتي رت جو تيل

رت جو ريٽو رنگ

رات ڪا برسات جي

وارَ سنواري ڇڏجان

هر انگ کي بهار چئون

پريت مَن ڀونري جي!

ترائيل لکڻ لاءِ

ڀٽائي تنهنجو نانءُ!

سُور ڪجهه سوايو آ!

تارُونءَ ۾ تلوارون

پنجين ديوار!

خوش رهين شال!

بِلو شهيد تي سلام!

لات

چنڊ وڌيڪ ٿڌو!

هاريءَ جي ڪهاڻي

تون به ڪَنائي ته سهيِ

سنڌو ساگر کان!

ابتدا ڪا ڪريون!

اُهي ئي جِي ويا!

ڪراڙ جي جل ۾!

هيءَ جا منهنجي دل آهي

ٻڌائي ته ڀلا!

ڏُور ايڏي به نه ٿي!

نينهن ٿيو

روح کي ايندو قرار!

پانڌ سنڀال!

ڳيت ڳائي ڪونه سگهياسين!

ڄڻ ملي ناهين!

چِکيا

وقت به آهي ميت جيان!

رات بيگاهه سهي!

شاعر ته شاعري ٿو ڏي!

تون ئي تون موجود!

مِٽيءَ مُلهه مهانگو ڙي!

ديوار ڊٺي پئي آهي!

چهرو، موسم ۽ ندي

سِنڌ سارڻي آهي

هِيءَ جِند ڳاهه ڳاهي!

شيشو کڻي پٿر تي اُڇلايو!

تبديلي

تون اُهائي ته نه آهين...؟

هڪ راڪشس

اوچتو ئي اوچتو!

طوفان به طوفان آهي!

هوا ۾ هڪ ڦاٽل پنو!

شالِ جئين وو!

زخم جي نظم به آهي ته…

خود ڪلامي

هِيرَ گهُلي ٿي!

اداس نيڻن جي نانءُ!

دل ٿي ٿئي لکڻ تي!

سِج اُلٿا اڀريا

ويساهه

واڙيل آهن انسان

ڏِيئو

راند

ڪُونج ڪٿي ڪُرلائي آهي!

نئون چنڊ- نئون جنڊ

پاڻي!

بنان تنهنجي!

موڪلاڻيءَ مهل

سُٺو آهي جو!

جيئن پوءِ تيئن

خودساخته ڏاهو

اُهو!

نظم- زخم ۽ لُوڻ

آٿتُ

هيءِ هيءِ منهنجو جيئڙو!

ڌارا

منهنجا ساگر

دل هئي ٽڪرا ٽڪرا!

تشبيهه

دوستو! مهربانو!

هر لهر ۾

توکي معلوم به آهي...!

اوسونا!

جندڙي آهي ڦاهي گهاٽ!

جاڳي جڳ جاڳائجان!

سَتَ سڱيڻي

ساڻيهه جو سندوم

سينڌ جي مِٽي

شاعري ته تون آهين!

ڪارنهن

پيار به ايڏو آهي!

اوڻٽيهين رات

ڇا جو رڙڪو هو!

پٿر مُرڪون!

هڪ ڪَوِتا جي وارتا

بادل برسيو

ياد ڪا

ٻاهر ساگر سانت

هيمنگوي جي ياد ۾!

شهر ۾!

پُڇن ٿا!

شالَ!

وڻ وڍڻ لئه

جاڳن پيا ستارا!

جندڙي گهوريان

ڪاڳر ليک بنان!

اُهي به ڏينهن هئا!

پوءِ ته!

ڳچيءَ ڳچي وَٽَ- سورَ

اڪيلي گهٽي هئي!

تنها اسين

وري رات ٿي وئي!

ٻُڌڻو پيو اهو به!

سَکڻي سوڀ

معاف ڪجانءِ مسافر!

ٻئي ڏينهن جو دوزخ!

ڏُسڪي پيئي ڏات:

ڌارين ۾ هڪ پنهنجو

لڙڪ سوا اک!

پريت جو دان

بند ڪمري ۾

هيلوڪو وري آ!

آءُ ته جاڳون!

تنها هئاسين

ذهنيت

بنان عنوان

شايد !

ڪجهه ترس اڃا!

بهانو

آ ته لنئون ڪا لات!

قيدي!

جمڙائوءَ تي وڻ

وقت

پوءِ به

سچل

وِکَ کي وڌائي رک!

چنڊ لياڪو پاتو!

دُونهَن جي لِيڪَ

هَٿُ ڌريل آهي سيني تي!

سورج پريين پار !

سنڌڙيءَ جهڙو ديس

”حليم بروهي“ لاءِ

هوا پئي در کڙڪائي

پر گهائجي ويندين!

شيشو ڪنهن ٽِڙڪايو!

مانَ!

ڌُريان ئي ڌار

گئس چئمبر!

انهيءَ کان پوءِ به!

رين وِهاڻي

اجنبي

آءٌ ۽ چنڊ

رولڙي کان پوءِ!

لهوءَ جي ميندي!

بس بس بادل بس وو!

تون مورُ ٿي وڃ!

سُونهاري جا سنڌ !

اوسيئڙو

هڪ منظر

مان اَپراڌي

يارن جي ياد!

قبله مخدوم طالب الموليٰ

”اياز“ به ساڳيو!

ساگر ۾ دريا پون ٿا

هي عَلم ڪنءَ ڇڏيان!

پاڻ کي ڇاهي!

بارش آئي ڙي!

وَراڻِي

جي تون چاهين!

گُهلندا هلياسين

پرهه کان پهرين

هڪ ياد

تون ته سُهاڳڻ آهين!

توبند دري کولي

بند گِهٽي

ڏات اَمر آهي!

برسڻ بن بادَلَ!

هڪڙي ويران گهر کي ڏسي

نئون روپ

آ ته هڪ ڀيرو وري....!

کُٽڪو

اڄ لکڻ لاءِ!

تنهنجي سارَ!

قسمت جو تارو!

4 مارچ 1967ع

وقت تي

اڄ ۽ ڪلهه

ساهن جي خوشبو

سُور سوين ساماڻا!

تارن ڳاتو ڳيت!

نئون نسل

وڻڪاري مهم

ٻولَ ٻَڌو ڙي

واپسي

تنهنجو وجود

۽ ترائيل لکئي....!

مان ڊٺل ئي سهي!

لهجو

زندگي ايش- ٽري جيان آهي

آئي مُند ملهار

پوءِ به هر فنڪار

او همراهي-!

عشق به خواري آهي!

ڪڏهن آءٌ هُن لاءِ....

ويساهه

.... خونِ جگر آهي ڪٿي!

ڪوشش ته ڪريون!

چور آهيان نه

رهبرو! رهزنو!

تند ٻُري ٿي!

منهنجو ڳوٺ

مانُ اپمانُ

دُکي رهيا هُئاسين رات

آءٌ لڙندس!

توکان پوءِ!

سِنڌ جي سَڏَ تي

گيت لکڻ نٿو چاهيان!

ڪُونج ڪُرلائي پئي

وَڙُ- ڪُوَڙُ

آئيني کي جاڳايان!

هَٿَ رسن ۾!

جيءُ وجهه نه جهوراڻي!

پهرين ۽ پوءِ

مانَ پَسان پرڀات!

گيت ماري نه سگهندا

ماٺار

تيلي ٻاريان

مَچُ مچايون، هليا

اي سنڌ امان!

دل به نگر آهي

صبح جي تلاش

مَهريءَ وارا!

ويرين وچ ۾

طيءِ ڪيل فاصلو

چنڊ به ساڳيو

سانوڻ آيو ڙي

اي پرين مگر!

سنٻنڌ

پريت ڪهاڻي

سمنڊ ڪناري

اهڙا منهنجا ڀاڳ ڪٿي!

وري مِلون نه مِلون

ڪرٽ ڪري ڪرڙاٽ

نڀائي رکجان!

هي جو نِيَرُ نِينهَن جو....

اَپِيل

گهاءُ گيت- زخم نظم: ڊاڪٽر سحر امداد حسيني

Mohammad Ibrahim Joyo

Rasool Bux Palijo

Ghulam Rabbani Agro

Siraj

ڪتاب تي آيل ريٽنگ ۽ رايا

5.0

(ڪُل 0 رائين آڌار)



ڪتاب تي راءِ ڏيڻ لاءِ مھرباني ڪري لاگ ان ڪريو.

  • ليکڪ امداد حسيني
  • ڇپيو ويو 2012
  • ڇپائيندڙ سنڌي ادبي بورڊ
  • ڇاپو پھريون
  • عالمي ڪتاب نمبر
  • آن لائين ٿيو 20/Jun/2019
  • ترجمو آھي؟ جي نہ
  • ٽيڪسٽ ۾ آھي؟ جي ھا
  • لاٿو ويو 933 ڀيرا

ڪتاب ۾ ٽِڪليون