پر گهائجي ويندين!
جڏهن مان ياد ايندي سانءِ تون گهٻرائجي ويندين،
وسارڻ جا گهڻائي وس ڪندين پر گهائجي ويندين.
اڱڻ تي چهڪ بڻجي لهنديون تولاءِ چانڊوڪيون،
بهارن ۾ ٽڙڻ گهرندين مگر ڪُومائجي ويندين.
جڏهن منهنجي وفا جو ذڪر ٿيندو تنهنجي محفل ۾،
تڏهن پنهنجي جفا تي بيوفا شرمائجي ويندين.
ڪڙو لڳندو ته لڳندءِ آءٌ آهيان، لُوهه پائيندين،
دريءَ، در سان، ڪڏهن ديوار سان ٽڪرائجي ويندين.
انهيءَ ۾ ڏوهه ڪو ”امداد“ جو هوندو، نه ٻئي ڪنهن جو،
تڙپ هوندي ته پنهنجي هوندئي تڙپائجي ويندين!