اُهي ئي جِي ويا!
راهه کان گمراهه ٿيا، ڀلجي ويا، ڀٽڪِي وِيا،
جن اوهان جو در ڇڏيو سي دربدر رهجِي وِيا.
زندگيءَ جو زهر هڪڙيءَ ڳيتَ سان جي پِي وِيا،
سِڪَ جي سُورِي چڙهيا جيڪي اُهي ئي جِي وِيا.
تون مٿينءَ دل سان کِلي مُرڪي ملينءَ پاٻوهه مان،
مان اَياڻو ئي سهي سياڻا مگر سمجهي وِيا.
آزمائڻ جي گهڙي آئي جڏهن ”امداد“ يار،
ڪيترا ڄاڻو سڃاڻو اڻ سڃاڻو ٿِي وِيا.
( ق )
رات ٽکڙ(1) جي حوالي سان رُنيون مون ڪجهه سِٽون،
لفظ ڄڻ پيرُون هئا پني مٿان پکڙِي ويا.
هيءُ حامد(2) جو نگر، ”مخلص(3)“،”فدا(4)“ جو هي نگر،
هن نگر ۾ ڪيترا پاڙا هئا اُجڙِي وِيا.
ڳالهه ”حافظ شاهه(5)“ جي اوطاق جي نڪتي جڏهن،
زخم دل جا ڄڻ ته ڪي بخيا هئا اُڊڙِي وِيا.
________________________________________
(1) منهنجو ڳوٺ، شاعريءَ جو هڪ مڪتبئه فڪر
(2) حافظ حامد
(3) محمد هاشم ”مخلص“
(4) علامه اسدالله شاهه ”فدا“
(5) ڪافيءَ جو هڪ وڏو شاعر، جنهن جي اوطاق ڄڻ هڪ ثقافتي مرڪز هئي.