ليکڪ
سوير اَوير ته ٿي ويندي آ، آهيون سنڌي پاڻُ
پر هي جيڪو ماڻهو آهي، آهي ڄڻ ته سُڀاڻُ
زندانن مان زنجيرن مان، آزاديءَ اهِڃاڻُ
ليکڪ جنهن جو ڪرتويه آهي، ڌرتيءَ نَوِ نرماڻُ
جنهن جا نيڻ سدائين آلا، پياسي ڪاڻ نياڻُ
جنهن جي پاڙ اَڻهيئي ويندي، اونهي ڌرتيءَ منجهه
نيل ڪمل جنءَ نرمل نرمل، پکين ۾ جنءَ هنجهه
پاتالن کان گهرو گهرو، اوچو کان آڪاس
سنڌي ٻوليءَ منجهه لکي پيو، پني تي اتهاس
هن جا مارو ڏکيا بکيا، هن جو جيءُ اُداس
پاڻ به ٻاري جوت جياري، ٽاري رات اُماس
ٻٽيهه لَکڻا پُٽَ ڄڻيا جنهن، ڇٽيهه لکڻي سنڌ
پُٽَ سَپُٽَ، ڇڏي جن اَرپي، ارهي سَرهي جند
لِکڻ لَکڻ سين جن بدلائي، ماڻهن جي تقديرَ
ڪيڏي سِڪ سين سِٽَ لکيائون، جهڙي هٿ- لڪيرَ
________________________________________
* ”لاٽ“ پاران ڊاڪٽر نجم عباسيءَ سان ملهايل شام ۾ پڙهيل.