جيءُ وجهه نه جهوراڻي!
کِنوڻ کِنواءِ پئي ڏانهن ڏيهه ڏاڏاڻي،
نه ڪُسڪ هٿَ ڪڙي ڀور ڀور ٿي هاڻي.
لڄاءِ پَٽَ پٽيهر ڏسي نه لوئيءَ لَڄ،
سُڌير ٿيءُ ائين جيءُ وجهه نه جهوراڻي.
اُٺا ملير مٿان مينهن، ٻول ٻاٻيها،
پلر پِئي ته جِئي مُلڪ مُرڪندي ماڻي.
چَڳون به چِيڙ ڀلي هوُنِ، ليڙ لوئي هوءِ،
خلاص بندَ ٿِيا ڪنهن به ٽِڙڪندي ٽاڻي.
ڪُريت ڪِيمَ ڪجئين، سونَ تي نه مَٽجئين سيڻَ،
وڃڻ ته آهه اَوَسُ اڄ سُڀاڻ ٻاٻاڻي.
ملير ڏانهن مِڙوئي مُهاڙ ڪج ”امداد“،
الاءِ خاص خبر ڪير اوچتو آڻي!