هَٿُ ڌريل آهي سيني تي!
آڳ بخاري ۾ روشن هئي جا نيڻن وانگي سا به اُجهامي وئي،
رَکَ بچي هئي، هوا لڳي، سا به اَڄاتن ڏيهن ڏانهن اُڏامي وئي،
جنهن ٽيبل تي ڪتاب رکيل هوندا هئا، سا ٽيبل به وڪامي وئي.
ڪتاب ڇوٽڪي گهٽيءَ ۾ رديءَ ۾ نيلام ڪڏهوڪا ٿي به چڪا،
منهنجا اَبا ڏاڏا اَڻَ ڪيل ڏوهن جا سارا ڏنڊ ڏئي به چڪا،
سچ (يا ڪچ) لئه تن جا پويان سندن پَتيءَ جو زهر سمورو پي به چڪا.
جنهن گهر منجهه جنم ورتم، پَليس نِپيس، ڇا هِي ساڳيو ئي گهر آهي،
طاق بنان درين جي سيخن مان ٻاهر انڌو هرڪو منظر آهي،
ڪلهه جنهن گهر ۾ ماڻهو رهندا هئا اُهو به مون وانگر کنڊر آهي.
چِتر لهي ويا، چئني پاسن کان ننگيون چُٿڙ لٿل ديوارون آهن،
۽ جنهن جنهن هنڌ لکيل هو تنهنجو منهنجو نانءُ، اُتي بس ڏارون آهن،
هينئون هيرڻ پن جنءَ ڦٽو ڦاٽو، هي نَسُون ناهن، ڦارون آهن.
ڪلهه تنهنجا وار کُليا پيا هئا سيني تي ۽ اڄ باروت ڀريل آهي سيني تي،
اک ۾ ڪائي رم جهم ناهي اوجيڏي! مَچُ ٻريل آهي سيني تي،
ڪلهه جنهن هٿ ۾ تنهنجو هٿ هوندو هو، سو هَٿُ ڌريل آهي سيني تي!