مُور نه ٿيندس ڏورُ!
توکان مُور نه ٿيندس ڏُور!
ساهن مان پئي خوشبو ايندي، او جاني توتان گهور وڃان
سُرهو رهندو تنهنجو سُورُ!
ٿَڪ کان آهيان چُور ٿيو پيو، وِک وِک تي ٿو ٿِڙان ٿاٻڙان
پوءِ به سارا سُورَ سُرورُ
سانت رات جو ڇير پير ۾، نسَ نسَ مان پور پور مان
پيهي ايندو تنهنجو پُورُ!
منهنجي دل جي ڌڙڪڻ آهين، مان توتي پنهنجو ساهه ڏيان
نيڻن جو تون آهين نُورُ!
او سهڻا من مهڻا سپرين، مکڙين جهڙين ٻن اکڙين سان
وري به هڪڙو ڀيرو گهُورُ!
ڪيڏو به کڻي مان ڏُورُ وڃان،
توکان مُور نه ٿيندس ڏُورُ!