گنجي پوڙهي سان مٽي مائٽي
ڊاڪٽر پنھنجي جاءِ تي ڄميو بيٺو رهيو. مجال جو هڪ انچ بہ اتان چريو هجي. ڊاڪٽر جي چھري تہ ڪنھن بہ قسم جي ڪا بہ پريشاني نہ هئي. ڇو تہ ڊاڪٽر هن کان اڳ ۾ بہ ٿائيلينڊ جو چڪر هڻي آيو هو ۽ ان کان علاوہ هو تقريبن سڄي دنيا گهمي چڪو آهي. سو قصو ڪوتاھہ تہ ٿوري دير کان پوءِ هوءَ ٿائي ليڊي موٽي آئي، سيٽ تي ويھڻ کان پوءِ هن ڊاڪٽر جا فنگر پرنٽ ورتا، ڦوٽو ڪڍيا ۽ ڊاڪٽر کي پاسپورٽ ڏيندي شڪريو ادا ڪري تڪليف جي معافي ورتي. هاڻي سڀ دوست هليا ويا ها. يعني اميگريشن واري ڪائونٽر کي ڪليئر ڪرڻ کان پوءِ ماڻھو آجو ٿيو وڃي. اهي هاڻي سرحد ٽپي چڪا هيا، سرحد جي پرئين پاسي بيھي منھنجو انتظار ڪرڻ لڳا ۽ مان ئي آخر ۾ رهجي ويو هئس. سو جنھن جو اڳ ۾ ئي ڊپ هيو، سو ٿيو بہ ائين. ان کان اڳ ۾ جو ڊاڪٽر فارغ ٿي وڃي ۽ مان ڊاڪٽر واري ڪائونٽر تي هليو وڃان، سامھون پوڙهي ڪائونٽر واري مون کي سڏ ڪري پاڻ ڏانھن گهرايو.
منھنجي سامھون هڪڙو ٿلھو متارو وڏي عمر جو پوڙهو گنجو ماڻھو ويٺو هو. جنھن کي نڪ تي نظر جو چشمو پاتل هو. هو مون کي چشمي جي مٿان، ڪنڌ هيٺ ڪري گهوري ائين ڏٺو ڄڻ مان هن جو ڄاتل سڃاتل هجان.
ڪاوڙ ۾ پڇيائين،” ڪٿان کان ٿو اچين“؟
چيم،”ملائيشيا کان.“
وري پڇيائين،”ان کان اڳ ۾ ڪاڏي ويو هئين؟ “
مون وراڻيو،” انڊونيشيا ويو هئس.“
هن وري ٽيون دفعو زوردار حملو ڪندي پڇڻ لڳو،”هاڻي ڪاڏي ٿو وڃين.“
مون جواب ڏنو،” ڦڪيٽ.“
پوءِ هن منھنجي پاسپورٽ کي هيٺ مٿي ڪري غور سان جاچيندي چوڻ لڳو،” ڇا ڪندو آهين؟ “
وراڻيم،”قانوندان آهيان.“
هن جو اهڙو تلخ رويو مون کي خراب لڳي رهيو هو، پر مون ان مھل زهر جي گوري بنا پاڻيءَ جي ڳيت ڏيئي ڇڏي هئي. ان زهريلي نانگ جا ڏنگ برداشت ڪري رهيو هوس.
ان کان پوءِ خبر ناهي هن کي ڇا ٿي ويو هو جو هن جي چھري تي اوچتو مرڪ تري آئي، هن وات گودو ڪري، ٻٽيھي ٻاهر ڪڍي، کلي چوڻ لڳو، ”معاف ڪجو، توهان کي تڪليف ٿي.“
مون دل ۾ چيو، ”جيڪو مون سمجهيو هو اهو ئي نڪتين خبيص.“ مون بہ مصنوعي مرڪ سجائي، چپ ٽيڙي هن جا ڳڻ ڳائيندي ٿورائتو ٿيس.
هن هڪدم منھنجي پاسپورٽ ٽي ٺپو هڻي، ڪائونٽر جي شيشي مان هٿ وڌائي مون کي پاسپورٽ ڏنو. سچ تہ منھنجو تہ هن ٿوري دير لاءِ ساھہ ڪڍي ڇڏيو هو. خبر ناهي ڇا معاملو هو. مون هن جو ٿورائتو نہ چاهيندي بہ ٿيس. ان کان پوءِ ڪائونٽر ڇڏي تڪڙي پيرن تي زور رکيو. سامھون منھنجا دوست بيٺا هيا.
پرتاب چيو،” ڇو ڀلا ايڏو بيھاري ڇڏيائين.“
مون ڪاوڙ ۾ چيو،” وڻي ويو هيومانس، مٽي مائٽي ڪري پيو چاهي. ان ڪري سوال جواب گهڻا ڪيائين. باقي سڀ خير هو.“
سڀني وڏا ٽھڪ ڏنا ۽ پاڻ اڳتي نڪري وياسين.