سامونڊي سئر ۽ ٽي نوجوان انڊين ڊاڪٽر
هن شڪريو ادا ڪندي چيو تہ،”منھنجا سگريٽ ختم ٿي ويا آهن. مان توهان کي هن سگريٽ جا پئسا ڏيان!“
هن لائٽر بہ وٺي سگريٽ دکايو. سگريٽ جو دونھون سمونڊ جي لھرن ڏانھن اڇلائي ڇڏيو.
مون کي هن جي پئسن واري ڳالھہ بُري لڳي هئي. ان ڪري مون هن کي چيو تہ، ”توهان شايد جنھن کان بہ سگريٽ گهريو هوندو ان توهان کان پئسا ورتا هوندا. ائين نه؟ ان ڪري توهان مون کي بہ پئسن جي آفر ڪئي. مان هتي سگريٽ جو ڪاروبار ڪرڻ نہ آيو آهيان ۽ نہ ئي پنھنجي ملڪ ۾ منھنجي سگريٽن جي ڪا ايجنسي آهي.“
”توهان شايد منھنجي ڳالھہ جو مائنڊ ڪيوآ، مان ڊاڪٽر آهيان، مون کي ائين مناسب نہ لڳو تہ توهان کان سگريٽ وٺان.“ هن سگريٽ جو ڪش هڻندي چيو.
”مان پاڻ هاءِ ڪورٽ جو سينئر وڪيل آهيان، مون کي توهان جي اها پئسن واري حرڪت خراب لڳي.“ مون بہ سگريٽ جو ڪش هڻي ڊاڪٽر ڏانھن اشارو ڪندي چيو.
”مون کي افسوس آهي مان پنھنجا لفظ واپس وٺان ٿو، مون کي ائين نہ چوڻ گهربو هيو.“ هن مرڪي هٿ ملائيندي چيو.
”ڪا ڳالھہ ناهي توهان ڊاڪٽر آهيو تہ اسان جو دوست سنتوش مل بہ ڊاڪٽر آهي.“ مون سنتوش ڏي اشارو ڪندي چيو.
اهڙي ريت هن پنھنجي ٻين دوستن سان پڻ تعارف ڪرائيندي ٻڌايو تہ،”اسان سڀ ڊاڪٽر آهيون.“ پوءِ تہ ڪچھري جو سلسلو شروع ٿي ويو. پر انھن مان ٻہ ڊاڪٽر سنجيدہ، بردبار، پروقار، ماٺيڻا ۽ ڪامل mature هيا. جڏهن تہ ٻہ وري ڇڇورا، کوچرا ۽ ٻاراڻي طبيعت جا لڳا. جن سان منھنجي نہ لڳي. هاڻي هوا تيز ٿي ويئي هئي ۽ ان سان گڏ برسات بہ شروع ٿي ويئي هئي. تيز هوائون، سمونڊ، زوردار برسات، واھہ جو سماءُ هيو. موسم ملھار ٿي ويئي هئي. پاڻي جھاز ۾ اندر داخل ٿي رهيو هو ۽ اسان ڀِڄي/پُسي ويا هياسين. ان ماحول ۾ سگريٽ وڌيڪ مزو ڏيئي پيو. مون کي لڳو جيمز بانڊ اسان کي پڪاري هيو هجي ۽ چوندو هجي تہ،”ايڏي دير ڪبي آهي.“ استاد بخاري جو گيت ياد اچي ويو تہ؛
ڏاڍي دير ڪري پو ٿا يار اچو،
نہ ٿا سار لھو تہ ڪو مئو يا بچو.