حسين جسمن جي خوشبوءِ
هر طرف روشنين جا جلوا، ترورا ۽ تجلا هيا. پاڻ رلندي، رولاڪيون ڪندي، هر معصوم چھري جي چانڊوڪيءَ کي تمام ويجهي کان جاچيندي، ان سان کل ڀوڳ ڪندي هلندا رهياسين. جوڀن، جوانڙيون، تابناڪ نيڻن جون بڙڇيون کڻي، ڪاريھر وارا ڪر کنيون اڀو ٿي بيٺيون هيون. انھن جون اهي ماريندڙ ادائون سونھن پياڪ سياحن کي کيپ چاڙهڻ لاءِ ڪافي هنيون.
ان بانگلا اسٽريٽ ۾ پير رکڻ جي جاءِ نہ هئي. هر طرف اهي نازڪ نفيس جسم هيا، جن جي خاص تيورن کي نالي ماتر ڪپڙي جي ٽڪري سان پنھنجين سون سريکن اڀ ڪپرين ۽ نرم ملائم مينارن کي ڍڪي فارمليٽي پوري ڪئي وئي هئي. سو بہ مجبوري خاطر، نہ تہ هنن جو هتي وس پڄي ها تہ هنن جو سڄو جسم ننگو هجي ها. هتي سڄي جسم کي پردي ۾ ويڙهي رکڻ يا ڪپڙي سان ڍڪي ڇڏڻ عيب سمجهيو وڃي ٿو. ننگي جسم جي نمائش ڪرڻ ئي هتان جو رواج آهي. جسم جي مختلف عضون جي نمائش ۾ ئي هنن جو ساھہ آهي. انھن جي زندگي جي بقا ئي جسم جي هر عضوي کي مرد جي اکين کي ڏيکارڻو آهي. اهڙي ميلي ۾ ڏٺوسين تہ ڪي ماڻھو جوڙن ۾ هيا تہ ڪي گروپ ۾، ڪن جا جيون ساٿي گڏ هيا تہ ڪن سان وري پريميڪائون. مطلب تہ ڪو بہ مرد اڪيلو يا ڇڙهو نہ هو. سواءِ اسان جي يا وري ڪجهہ عرب سڳورن جي.
اسان ئي شايد واحد گروپ ۾ هياسين، جيڪي سڀ پاڻ ۾ مرد حضرات هياسين. اسان کان علاوہ عرب سڳورا بہ اسان جيان ئي نظر پئي آيا. باقي اڪيلو انگريز ڪٿي بہ نہ مليو، گهٽ ۾ هڪڙي ناري تہ اڪيلي انگريز سان گڏ نظر آئي، باقي ڪنھن وٽ هڪ کان مٿي بہ يعني ٻن سان يا ٽن سان بہ اڪيلو انگريز نظر آيو.
ان ئي گهٽيءَ ۾ ڏٺوسين تہ مشڪرو سامھون کان، ڳاڙهي شرٽ ۾، وڏن ڪارن وارن سان ۽ منھن تي مشڪرن وارو پوش چاڙهي، هٿن تي سفيد رنگ جا دستانا پائي، وچ رستي تي هڪڙي پلاسٽڪ جي پيتي رکي پنھنجي فن جو مظاهرو ڪندي پنھنجي روزي ڪري رهيو هو. هن جي چھري تي سفيد رنگ جو پوش پاتل هيو، ڀرون ڪارا، انھن جي مٿان وري ڳاڙهي رنگ جا نشان، هيٺان نڪ تي بہ ڳاڙهي رنگ جا نشان ۽ وات تي ۽ ڏندن تي بہ ڳاڙهي رنگ جا نشان. ائين لڳي پيو تہ ڪو آدمخور هينئر ئي ڪنھن جيئري جاڳندي انسان جو رت سرڪي خون ڪري آيو آهي.
پر جنھن اسٽريٽ ۾ پاڻ بيٺا هياسين، اتي تہ اڳ ۾ رت پياڪ حسينائن جو راڄ هيو. سو هن ويچاري جي ڪٿي هلندي اهڙي ظالم شھر ۾. هن دوست جي ڀرسان هن جي پلاسٽڪ جي چندي واري پيتي پيل هئي، جنھن تي انگريزي ۾ لکيل هيو؛ Take a Photo. Tip Box ان ڪري جنھن کي بہ هن سان ڦوٽو ڪڍراڻو هيو تہ هو ان جي ٽپ باڪس ۾ ڪجهہ خرچي وجهي هن جي همت افزائي ڪري پيو.
ڪي سياح جينز جي فل پينٽ ۾ هيا تہ ڪي وري ٽرائوزر ۾، پر گهڻا سياح خاص ڪري انگريز ۽ انگريزياڻيون شارٽس ۽ ٽي شرٽ ۾ ملبوس هيون. روڊ جي ٻنھي پاسن کان جيڪي بہ هوٽلون يا مساج سينٽر هيا، انھن ۾ روشني جا تجلا چمڪي رهيا هيا.
هڪ انھن جي روشني جن جي مرڪ سان ئي چانڊوڪي ٿئي پئي ۽ ٻي اها مخلوق هئي، جنھن جي سونھن ۽ سوڀيا سڀني کي موهي ڇڏي پئي. چاهيندي بہ اڳتي قدم کڻڻ بدران اتي ئي پير ڄميو وڃن. سامھون کان ٽيٽو جو دڪان هيو. جتي ڪيترائي مرد توڙي عورتون، پنھنجي جسم جي مختلف حصن تي ٽيٽو ٺھرائي رهيا هيا.
هتان جي ماڻھن جا بہ عجيب شوق آهن. جسم جي مختلف حصن تي مختلف ڪارا نشان ٺھرائڻ هنن ماڻھن جو مشغلو آهي. جنھن ۾ جسم جي سيني تي، ڇاتين تي، ڪلھن تي، پٺي تي، ويندي خاص عضون تي بہ گوتم جا، وڇون جا، نانگ جا، جيتن جا، پوپٽن جا نشان ٺھرايا وڃن ٿا.
ان کان علاوہ جسم جي خاص عضوون تي پڻ اهي نشان ٺھرائي پنھنجن خاص عضون جي نمائش پڻ ڪن ٿا. ٽيٽو جا مختلف سائيز آهن، توهان ڪھڙي سائيز جو ٽيٽو ٺھرائڻ چاهيو ٿا. اهو توهان تي ڇڏيل آهي. باقي ننڍي سائيز جي ٽيٽو جي قيمت الڳ/گهٽ آهي، جڏهن تہ وڏي سائيز جي ٽيٽو ٺھرائڻ جي وڏي قيمت ڀرڻي پوي ٿي. ٿورو اڳيان مس وڌياسين تہ گوڏن کان مٿي جينز جي ڪپڙي جو چڍو پاتل ناري اڳيان اچي بيھي رهي. جينز هنڌان هنڌان ڦاٽل/ٽڪيل/ڪٽيل هيس. ويندي جسم جي اهم جاين تان بہ ان کي ڪٽيو ويو هو. هن جي مٿين جسم تي ڪاري رنگ جي گنجي پاتل هئي.
هن جا ڪارا وار کليل هيا. هن جي هٿ ۾ وڏي سائيز جي اسڪرين واري موبائيل هئي. جنھن تي حقي جي تصوير سامھون اچي رهي هئي. ان اسڪرين تي انگريزي ۾ لکيل هيو؛ Hookah/ Shisah Menu بئڪ گرائونڊ ۾ حقو ٺھيل هيو ۽ ان جي اندر مختلف رنگ نظر اچي رهيا هيا.
هن اسان کي روڪي، موبائيل جي اسڪرين ڏيکاريندي، مسڪرائيندي چيو،” تمام بھترين، منفرد ۽ مزيدار فليور آهن، توهان هڪ دفعو تہ آزمايو نہ.“ اسان جي دوست ڊاڪٽر مسڪرائي هن کي جواب ڏيندي چيو تہ،”اسان کي خبر آهي، جنھن جي عمر جي خبر هجي، ان جا ڏند ڏسڻ بيڪار آهن، سو اسان کي اڃان اڳتي گهڻو ڪجهہ ڏسڻو آهي، موٽي ٿا اچون.“
هن ڊاڪٽر کي هٿ کان پڪڙي ورتو هو ۽ چيائين،” پڪ نہ.“ ڊاڪٽر جواب ۾ پڪ نہ هجڻ جي ڪري پڪ نہ ڏني ۽ اسان اڳتي نڪري آياسين. ڊاڪٽر هٿ ڇڏائي اڳتي نڪري تہ آيو هيو، پر پوءِ لڳو تہ اسان کي هن جي آفر کي ٺڪرائڻ نہ گهرجي ها، پر مجبوري... حيف هجيئي استاد ..... KangrooBar جي اڳيان ناري ٻارڙن جا رانديڪا کپائي رهي هئي. عجيب منظر هيو.
هڪ طرف پيٽ هيو، ٻي طرف پيار،
ٻن چڪين ۾ زندگي ويئي پيسجي.
بشير سيتائي.