کدڙو ڇوڪريءَ جي روپ ۾
ڊاڪٽر ويجهو وڃي هن کي غور سان ڏسي رهيو هو. لڳي پيو تہ ڊاڪٽر جي دل کي ڳالھہ وڻي هئي. مون بہ ڊاڪٽر جي پوئواري ڪندي وڃي ڊاڪٽر جي پاسي ۾ بيٺس. شايد ڊاڪٽر کي هن جي ادائن ڪجهہ وڌيڪ موهي وڌو هو. ان ڪري ڊاڪٽر جو فل موڊ هيو تہ هن سان ٿوري دير لاءِ ڪچھري ڪجي. ڊاڪٽر هن جي ايڏو ويجهو ٿي بيھي رهيو، جو ٻنھي ۾ هڪ اڌ انچ جي وٿي وڃي بچي هئي. ڊاڪٽر هن جي قد ڪاٺ، ادائن، سونھن کي ڇڏي، هن جي چھري کي پڙهڻ جي پوري پوري ڪوشش ڪري رهيو. مون کي سمجهہ ۾ نہ آيو تہ آخر ڊاڪٽر ايڏو چتائي ان ۾ ڪھڙي شي ڳولھي رهيو آهي. ڊاڪٽر کي شايد هن جو تجربو ڪم اچي ويو هو. اوچتو هن مون کي ٻانھن کان پڪڙي تڪڙي تڪڙي پرتي ڇڪي ويو. هن جي اهڙي اوچتي ردعمل تي مون ڊاڪٽر کان پڇيو تہ،” آخر ڇا ٿيو آهي، ڪھڙي ڳالھہ آهي، تو کي شايد ڳالھہ نہ وڻي يا اگهہ ٻيڻو هيو.“
چيائين، ”يار اگهہ جي ڳالھہ ناهي، هي تہ شي ميل آ، کدڙو آ، ڀڄ پري.“
سو مون کي بہ ڳالھہ سمجهہ ۾ اچي ويئي پر ڊاڪٽر کي چيڙائڻ لاءِ چيو،” پوءِ ڇاهي، شي ميل بہ ڪار آهي.“
وڏو ٽھڪ ڏيئي چيائين، ”نہ يار! ذائقو خراب ناهي ڪرڻو، هل بس هتان.“
پريان اسان جا ٻيئي دوست پرتاب ۽ جاني بيٺي هي تماشو ڏسي رهيا هيا، اهي بہ ٿوري دير لاءِ منجهي پيا تہ همراه ويا بہ تڪڙو ۽ موٽيا بہ ايڏو تڪڙو. آخر ڇو.؟
بعد ۾ انھن کي اها ماجرا ٻڌاسين تہ اسان سان هي ٽين جنس جو ماڻھو ٽڪرايو هو. سو اهڙي ريت اتان نڪري وري ساڳي مين روڊ واري گهٽي تي اچي وڃون ٿا. روشنين ۽ رونقن جو ماحول گرم هيو. گهورڙين/ايجنٽن جي هٿ ۾ پلي ڪارڊ هيا، جيڪي پنھنجي پنھنجي وکر جو هوڪو ڏيئي ان کي وڪري ڪرڻ جي ناڪام ڪوشش ۾ رڌل هيا. هي واڪنگ اسٽريٽ واقعي ئي رات جي رونق بڻيل هئي.
هاڻي ڳالھہ سمجهہ ۾ اچي پئي تہ ماڻھو ڪيڏو پري کان هتي لکين روپيا خرچ ڪري اچي سڪون جو ساھہ ڇو ٿا کڻن. ڪمال جي رات ۽ ڪمال جا جلوہ. پاڻ ايڏي وڏي ميلي ۾ هڪٻئي کي ڳولھڻ جي ڪوشش ڪرڻ ۽ هڪٻئي کي اک تي رکڻ ضروري سمجهيو پئي. فقط ڪپڙن جي رنگن ذريعي ئي هڪٻئي کي ڳولھي سگهون پيا. ان ماڻھن جي ميلي ۾ گم ٿي وڃڻ جو خطرو لاحق هيو. جاني ۽ پرتاب هن ماحول ۾ هوندي بہ اسان کان ڇا پاڻ کان بہ ڪوهون ڏور هيا. سنڌي ۾ چوڻي آهي تہ ”ڏسان ٿو تہ سڙان ٿو، کاوان ٿو تہ مران ٿو.“