گوتم جي مجسمي جي ڇڪ
ٻُڌ کان پڇيو ويو تہ،”ڇا سبب آهي جو هن جا ڀشڪو، جيڪي سادي ۽ خاموش زندگي گذارين ٿا، اهي سڄي ڏينھن ۾ هڪ ماني کائڻ باوجود خوش ۽ ٻھڪندڙ آهن؟“
ٻُڌ جواب ڏنو،”هڪ تہ هي ماضيءَ تي پڇتائن نہ ٿا ۽ ٻيو تہ اهي مستقبل لاءِ پريشان نہ آهن. اهي حال ۾ جيئڻ چاهين ٿا، تنھنڪري خوش ۽ روشن آهن. باقي بيوقوف ماضيءَ تي پڇتائيندي ۽ مستقبل لاءِ پريشان رهي، پاڻ کي ڪنھن سائي پن وانگر سڪائي ڇڏيندا آهن.“
سو ٻڌ جا اهي سونھري قول ذهن ۾ رکي مٿي چڙهندا رهياسين. اسان جيتوڻيڪ واڪ جي مقصد لاءِ نہ آيا هياسين، پر اسان جي هن اوچائي تي چڙهندي چڙهندي واڪ ٿي ويئي هئي. منھنجو سڄو جسم پگهر ۾ شل ٿي ويو هو. چاڙهي چڙهندي ڪيڏو زور لڳندو آ. پرتاب سڀني کان اول ۽ اڳيان اڳيان تڪڙي تڪڙي وکون کڻي رهيو هو.
جانيءَ هن جي پٺيان پٺيان هلي رهيو هو. مون کان اڳ ۾ ڊاڪٽر ۽ آخر ۾ مان. ڇو تہ مون لاءِ ايڏو پنڌ ڪرڻ گهڻو ڏکيو هيو. دل جي عارضو هوندي بہ مون ايڏي اچائي کي سر ڪيو هو. نيٺ گوتم ٻڌ جي مجسمي تائين پھچي وياسين. ايندي ايندي روڊ جي ٻنھي پاسن کان جهنگ هيو.
پاڻ جڏهن مٿي پھتاسين تہ اتي ئي بھترين نموني سان پيشاب ڪرڻ واريون جايون ٺھيل هيون ۽ هٿ منھن ڌوئڻ لاءِ واش بيسن جو پڻ سٺو بندوبست ٿيل هيو. گوتم ٻُڌ جي مجسمي تائين پھچندي تمام گهڻيون ڏاڪڻيون چڙهڻيون هيون. هي ڏاڪڻ تمام ڪشادي ست اٺ ڦٽ جي ويڪري هئي، سيمينٽ جا ڏاڪا پڻ آرامده هيا. هي تمام گهٽ اڀي ڏاڪڻ هئي. پر ڊگهي گهڻي هئي.
هن ڏاڪڻ جي ٻنھي پاسن سان ڊريگن بلا شڪل جو ور وڪڙ وارو جسم سيمينٽ سان ٺھيل هيو. هن جي منڍي ڏاڪڻ جي هيٺائين حصي تي هئي. پوئين پاسي مٿي، گوتم ڏانھن پڇ هيس. پاڻ مٿي چڙهي آيا هياسين. هر طرف سونھري مجسما نظر پئي آيا. ڪي ننڍا تہ ڪي وڏا. (رڪارڊ جي مطابق تہ ست ننڍا بدها بہ آهن) ان کان علاوہ بہ ڪجهہ ننڍڙا اسٽيچو بہ سونھري رنگن ۾ نظر آيا.
پر سڀني کان وڏو مجسمو گوتم جو هيو. اصل ۾ سڌارتا جو هي مجسمو 59 ڦٽ ڊيگهہ ۾ ۽ 18 ڦٽن جي اوچائي تي آهي. جتان جومٽين بيچ جو نظارو ڪري سگهجي ٿو. هي بيچ هن گوتم جي مجسمي کان گهڻو پري نہ آهي. گوتم ٻڌ جا پوڄاري هن جاءِ تي اچي سڪون ماڻين ٿا ۽ پنھنجي عبادت، پوڄا پاٺ پڻ ڪن ٿا. اهي پنھنجي صحت، ڪاروبار ۾ ترقي، خوشحالي، خوشي، سک ۽ شانتي جي دعا گهرن ٿا. اهي اگربتيون بہ ٻارين ٿا تہ گل بہ نڇاور ڪن ٿا. ان کان علاوہ هتي ڪنڊ تي ڦٽاڪا بہ هڻن ٿا. ان لاءِ لوھہ جي يا تين جي ڊرم کي اڌ ڪٽي، ان ۾ڦٽاڪن کي باھہ ڏيئي اڇلايو وڃي پيو، تہ جيئن ڦٽاڪا ان ۾ ئي پيا ڦاٽن. هي بہ هڪڙي قسم جي رسم آهي، جنھن سان من جي مراد پوري ڪئي وڃي ٿي، يا وري جنھن جي من جي ڪامنا پوري ٿي تہ اهو هتي اچي ڦٽاڪا هڻي ٿو. هتي هڪڙي ٻي عجيب ڳالھہ نظر آئي، جيڪا هي هئي تہ هتي هٿراڌو ڪاڳر جا ٺھيل ڪيترائي ئي ماڻھن جي قد جيڏا ٻوٽا نظر آيا. جن تي مختلف ٿائي باٿ جا ڪڙڪ نوٽ لڳل/چنبڙيل نظر آيا. هي اهي نوٽ هيا جيڪي آسائتا آس کڻي اچڻ مھل ۽ دل جي مراد/دعا پوري ٿيڻ مھل هتي لڳائي نذراني جو دان ڏين پيا.