ڦاسڻ کان پوءِ ڦتڪڻ ڪھڙو
”جي زوردار.“ مون سگريٽ جو ڪش هڻندي چيو.
”واھہ جي موسم ٿي ويئي آ ڊاڪٽر، هي ئي اها موسم آهي، جنھن ۾ رولاڪيون ٿينديون آهن. هڪ پاسي برسات، ٻي پاسي رات ۽ ٽين پاسي ٿائيلينڊ ۾ ٿاڪ، صفا بي ايمان موسم ٿي ويئي آ.“ مون سگريٽ کي چپن تي رکندي چيو.
”پوءِ پاڻ هن روم ۾ ڇا ٿا ڪيون؟“ ڊاڪٽر رڙ ڪري چيو.
”پو.“ مون ڪمري جي دري بند ڪندي چيو.
”هلو تہ هيٺ هلي رولاڪيون ڪيون، برسات جو مزو وٺون.“ ڊاڪٽر جسم کي سينٽ هڻندي چيو.
”ٺيڪ آ، سنگت سان بہ ڳالھايون ٿا.“ مون جاني کي واٽس اپ تي وائس ميسج ڪيو. جاني ۽ پرتاب تہ اسان کان بہ اڳ ۾ تيار ٿي ويٺا هيا ۽ هيٺ لھڻ جا سانباها پيا ڪن. سو اسان جي ميسج تہ هنن کي ويتر مڇرائي ڇڏيو.
هاڻي پاڻ سڀ هوٽل کان هيٺ لھي آيا هياسين. برسات بيھي ويئي هئي، پر هتان جو هر ماڻھو برساتي/ڇٽيءَ ۾ ويڙهيل نظر آيو، روڊ تي ڄڻ تہ برسات پئي ئي نہ ئي هئي، صاف سٿرا، روڊ، بھترين گهٽيون. پاڻي سائيڊن کان گٽرن ۾ هليو ويو هو. ڪٿي بہ گند ڪچرو نظر نہ آيو.
ماڻھن جي اها ئي رش، اها ئي رونق ۽ اهو ئي جذبو نظر آيو. ڪنھن بہ ڪاروبار ۾ ٽڪي جو فرق نہ پيو هو. هر ڪنھن ڪاروباري عورت وٽ برسات جو مڪمل بندوبست ٿيل هيو. اسان جيان ائين نہ هو جو مينھن وسي ۽ گهران ٻاهر نڪرڻ ئي بند ٿي وڃي. گٽرن جا منھن کلي پون. گٽرن جو پاڻي روڊن تي هجي. ڪاروبار بند. اهڙو هتي ڪجهہ بہ نہ هيو. پاڻ جڏهن بانگلا اسٽريٽ جو مڪمل چڪر هڻي آيا هياسين. سامھون کان ڪنھن حسين، قاتل حسينا، پنھنجي جسم جي نمائش ڪندي اسان سڀني کي پنھنجي قرب ۾ قابو ڪري ڇڏيو هيو. هونءَ بہ عشق ۽ محبت ۾ ڦاسڻ کان پوءِ ڦٿڪڻ ڪھڙو. اهو سچ آهي!