گوتم جي درٻار ۾ زندگيءَ جو ٽڪرائجي وڃڻ
ٿوري دير کان پوءِ منھنجو ساڄو هٿ اچانڪ کاٻي پاسي سيني تي دل جي مٿان رکجي ويو، مون محسوس ڪيو هن دلربا موسم ۾ هتان جي سونھن ديوين جي شوخ نگاهن جي تيرن جي وسڪاري سبب منھنجي ويچاري دل نشانو بڻجي زخمي ٿي پئي هئي ۽ پوءِ زخمي دل کي کڻي اڳتي بي دليو ٿي هلندو رهيس. ان ماه لقا جي درشن اسان جي هن ٽرپ کي ويتر جلا بخشي هئي. هو ڪاري فل سليو واري شرٽ سان ۽ ڪاري پينٽ ۾ هئي. هن کي پيرن ۾ وائيٽ جوگر پاتل هيا.
هو نہ فقط قد ۾ مون کي ماري ويئي هئي پر ڏاڪڻ مٿي چڙهندي پنھنجي قاتل اکين جي نھار سان ۽ تيز ڌار سان پڻ مون کي ڪھي شڪار ڪري چڪي هئي. هن کي بوسڪي رنگ جو پرس ڪلھي تي هيو ۽ هن جي هٿ ۾ ڪارو چشمو هيو. هن جا وار کليل هيا. عين ان وقت مون کي منھنجي دوست ابل اداس جي غزل جو بند ياد اچي ويو تہ ؛
وار ويڙهي نہ وجهہ بڪل ۾ تون،
هي هوائون گهلڻ ڇڏي ڏينديون،
بجلي يادن جي، جي وڃي ڪٽجي،
دل جون راڊون ٻرڻ ڇڏي ڏينديون.
سو اسان جي معصوم نگاهن جو پيغام هنن جي اکڙين تشڪر سان قبول ڪري ورتو هو، جنھن جو مان دل سان شڪرگذار ٿيو هيس. جيتوڻيڪ ان مھل هن کي آفر ڪرڻ لاءِ مون وٽ سوا پاڻي جي بوتل جي ڪجهہ بہ نہ هيو، ان ڪري مون هن کي پاڻي جي بوتل جي پيار سان آڇ ڪئي. جيڪا هن دل سان قبول ڪندي چيو تہ،”توهان جي مھرباني مون کي واقعي ئي ڏاڍي اڃ لڳي هئي، مان ڏاڪڻون چڙهندي گهڻو ٿڪجي پئي آهيان.“
پوءِ مون هن کان هن جي تصوير ڪڍڻ جي اجازت گهري، جنھن تي هن مرڪي ڏنو هو . ڦوٽو ڪڍڻ مھل اوچتو هن جي سھيلي بہ خبر ناهي ڪٿان اچي ڦھڪو ڪيو ۽ هن سان گڏ تصوير ڪڍرائڻ لاءِ بيھي رهي. جيڪا ڳالھہ مون کي نہ آئڙي هئي، پر تنھن هوندي بہ مون اهو زهر جو ڍڪ امرت سمجهي پيئي ڇڏيو هو ۽ اها تصوير ڪڍي پنھنجي دل جي ميمري ۾ هميشہ لاءِ سيو ڪري ڇڏي هئي ۽ هو منھنجي اجازت وٺڻ تي مرڪي ڇا هئي ڄڻ هن جي مرڪڻ مھل آسمان تي کنوڻين کيٽ ڪرڻ شروع ڪري ڇڏيا هيا ۽ پوءِ انھن کنوڻين جي ڪڙڪاٽ تي هن ڇرڪ ڀريو هو. ان کان پوءِ مون هن جي ساھہ جا سھڪا محسوس ڪيا هيا. هاڻي ڦڙڦڙ شروع ٿي ويئي هئي ۽ هن هڪدم پنھنجي ڇٽي ڪڍي ورتي هئي. پنھنجائپ ۾ هن مرڪي چيو هو،”اورتي ٿي ڇٽيءَ جي هيٺان اچ، ڀڄي ويندين.“ مون مرڪي چيو هو،”مان تہ هون ئي تنھنجي عشق ۾ سڄو ئي اندران ٻاهران ڀڄي چڪو آهيان، ان جو تو وٽ ڪھڙو حل آهي.“ هن ڪاوڙ ۾ ڇٽي ڇڪي/لاهي ڇڏي هئي ۽ چائين،”جي ڀڄڻ جو ايترو شوق ٿئي تہ هاڻي پيو ڀڄ.“
هن سان گڏ هن جي سھيلي بہ ساڳي ئي ڊريس ۾ هئي. انھي ڪش مش ۾ هن مون کان واٽس نمبر وٺي ڇڏيو هو ۽ پوءِ مون جڏهن پنھنجو هوش سنڀاليو تہ منھنجا دوست گوتم جي مزار تي بيٺا هيا. هوءَ اڳتي وڌي ويئي هئي ۽ مان بہ دوستن تائين پھچڻ جي ڪوشش ۾ لڳي ويو هئس. ڏاڪڻ جا ٻيئي ڇيڙا اهڙي نموني سان ٺھيل هيا ڄڻ ڪا ازدها بلا هجي.
پر مون کي لڳو تہ مون کي هن ڪارن ڪپڙن واري ازدها ڏنگي وڌو هو. مٿي پھچي جڏهن هيٺ نگاھہ وڌي هيم تہ وري بہ سامھون کان هوءَ ڏاڪڻ مٿي چڙهندي اچي رهي هئي ۽ مان اتي ئي پنڊ پهڻ ٿي ويو هئس. هن مون کي ڏسي وري مرڪي ڏنو هو. هن جي ڳلن تي مرڪڻ جي ڪري چگهہ/سينئرو dimple ٺھي ويو هو، جيڪو هن جي سونھن کي نکاري نروار ڪري رهيو هو. سچ تہ هن جي سونھن مون کي موهي وڌو هو، مون گوتم ڏي نھاري دل ئي دل ۾ دعا گهري تہ،” گوتم تو ڪيڏو مھربان آهين، تو ڪيڏو نہ سچ چيو هو تہ،”ماڻھن جي دلين ۾ خوشي جا ڪنول ٽيڙائي ڇڏڻ، هزارن زيارتن کان افضل آهي .“