اندرا مارڪيٽ ۾ چانھہ جون چسڪيون
سو انھي ئي ڳالھہ تي بيگ واري دڪان ۾ بيگن جي خريداري جي باري ۾ ڳالھائي رهيا هياسين تہ هڪڙو بيرو ڪٽلي ۾ چانھہ کڻي هوڪا ڏيندوآيو. ”چانھہ وارو، چانھہ وارو، چانھہ وٺو.“ جيئن اسان وٽ پٺاڻ گهورڙيا ڪٽلي ۾ سليماني چانھہ کڻي، چند ڪوپ ۽ پاڻيءَ جي بالٽي کڻي، هر دڪان يا آفيس تي وڃي هوڪو ڏيئي چانھہ کپائيندا آهن. بلڪل اهڙي ريت هتي بہ بيرو ڪٽلي کڻي آيو. هي چانھہ وارو گهورڙيو هو. هن جي ڪا بہ هوٽل نہ هئي. جڏهن کيس چيوسين تہ،”تو کان چانھہ تہ وٺون، ڀلا ٻڌا تہ پاڻ ڪٿي ويھي چانھہ پيئون، ڪا ڪرسي، ڪو اسٽول وغيرہ.“
جنھن تي هن جواب ڏنو تہ،”توهان جي پويان ئي لفٽ سان گڏ سيمينٽ جي مٿي چڙهڻ لاءِ ڏاڪڻ آهي، ان ڏاڪڻ تي ويھي چانھہ پيئو.“ جيڪو اسان سڀني لاءِ انتھائي غير مناسب هيو.
مون کي ياد آيو تہ اسان واري تاج پيپر سينٽر شاهراھہ لياقت ۾ ۽ حور سينٽر سٽي ڪورٽ ۾ بہ اهڙي قسم جو افغاني پٺاڻ وڏي ڪٽلي ۾ سليماني چانھہ ۽ بالٽيءَ ۾ پاڻي ۽ ڪوپ کڻي هر آفيس جي در تي اچي چانھہ جو هوڪو ڏيندو هو. هو روزانو ان چانھہ مان هزار ڏيڍ ڪمائي وٺندو هو. سو پاڻ اتان نڪري اڳتي آياسين. هڪڙي دڪان ۾ تمام بھترين قسم جون شرٽون نظر آيون. ان دڪان تي چڙهي وياسين. هن وٽ ٽي شرٽن جو اگهہ جيتوڻيڪ ٻين دڪانن کان گهڻو مھانگو هيو پر هن وٽ ورائيٽي گهڻي هئي. سو پاڻ فيصلو ڪيو تہ پھرئين اڳيان چڪر مڪمل ڪري پوءِ هتي موٽي ٿا اچون ۽ اچي خريداري ڪيون ٿا. هي بہ شام جو وقت هيو. سج لھڻ وارو هيو. پر اندرا مارڪيٽ اڃان کليل هئي. پاڻ جيئن ئي سينٽر جي پرئين پاسي وياسين تہ هڪڙي ڪنڊ تي هوٽل نظر آيو، جنھن ۾ سنبوسا، پاڻي، بوتلون، جوس موجود هيو ۽ پاسي ۾ گهٽي جي ڪنڊ سان چانھہ ٺھي رهي هئي. هي هوٽل صفا ڪنڊ ۾ هڪڙي گهٽي ۾ هئي.
اسان اڳ ۾ ئي چانھہ جا موالي سو اتي ئي اسٽولن تي ويھي رهياسين. هن هوٽل جي مالڪه هڪڙي بخيل عورت هئي. جنھن پاڻي جي بوتل جا وڏا اگهہ ٻڌايا، جنھن تي جڏهن مون هن کي تہ،”هي ساڳي بوتل پوئين دڪان واري وٽ آهي، جنھن جا اگهہ تہ توهان کان گهڻُو گهٽ آهن.“ ان تي هو مائي چڙي پيئي ۽ ڪاوِڙ جو اظھار ڪندي چيائين تہ، ”نہ نہ ائين نہ ٿو ٿي سگهي، هو پاڻي سادو ۽ غير معياري هوندو، هي سٺو پاڻي آهي، توهان ڀلي پاڻي اتان وٺو.“
سو پاڻ هن کان هڪڙو هڪڙو گرم سنبوسو ورتو سين ۽ ان سان گڏ چانھہ جو بہ آرڊر ڏنوسين. چانھہ ٻاٽي تي چڙهيل هئي. جيڪو ڪو انڊين ڇوڪرو ٺاهي رهيو، ڇوڪرو اسان سان اردو ۾ ڳالھائي رهيو هو. سنبوسو تازو ۽ گرم هيو، جڏهن تہ چانھہ اهڙي خاص نہ هئي. اتي ئي اسان کي هڪڙو انڊين دوست بہ ملي ويو، جنھن جو نالو ذهن ۾ نہ ٿو اچي. هن سان بہ سلام دعا ٿي هئي. هو پنھنجي فيملي سان گهمڻ آيو هيو. هن کي بہ چانھہ جي صلاح ڪئيسين، زور بہ ڀريوسين، پر هن صاف انڪار ڪندي چيو تہ،”منھنجي فيملي ٻاهر منھنجو انتظار ڪري رهي آهي خوش هجو.“