پرتاب جي بيگ جي ضمانت
هاڻي تہ ڪافي دير ٿي وئي هئي، بيلٽ تي بس هڪڙو ئي بيگ ڦري رهيو هو. سو پري کان وري بہ ساڳيو ئي بيگ اسان ڏي اچي رهيو هيو، جاني پرتاب کي چيو تہ،”سائين! اهو ئي بيگ آهي توهان جو، جيڪو اوهان سوير ڇڏي ڏنو.“ جيئن ئي بيگ ويجهو پھتو تہ پرتاب بيگ کي پڪڙي هيٺ لاٿو، غور سان بيگ کي ڏسندي چيو تہ،” ها يار! اهو ئي آهي، پر خبر ئي نہ ٿي پوي هتي تہ ساڳيا بيگ پيا ڦرن.“ اهڙي ريت پرتاب جي بيگ جي بہ ضمانت ٿي ويئي. ان ڪري هتي توهان کي ٻڌائڻ ضروري آهي تہ جڏهن بہ توهان ايئرپورٽ وڃو ۽ پنھنجا بيگ يا ٿيلھا لگيج ۾ جمع ڪرايو تہ توهان پنھنجن بيگن يا ٿيلھن تي خاص نشاني رکي ڇڏيو تہ جيئن توهان کي پنھنجا بيگ ڳولھڻ ۾ تڪليف نہ ٿئي. ڇو تہ هتي ساڳي سائيز، ساڳي رنگ، ساڳي ڍنگ جا ڪيترائي بيگ هوندا آهن. جيتوڻيڪ توهان کي بيگ جمع ڪرائڻ مھل اسٽيڪر يا ٽيگ توهان جي ٽڪيٽ جي پويان چنبڙايو ويندو آهي، پر ايڏي باريڪ بيني سان ماڻھو ڪٿي ٿو اهي شيون جانچي.
بيگ کڻي، پنھنجو سامان سڙو سنڀاري، اڳتي وڌياسين تہ ڪائونٽر تي اهو اعلان پئي ٿيو تہ پنھنجو ڊيڪليريشن فارم ضرور ڀرجو. مطلب توهان وٽ جيڪا بہ ڪرنسي آهي، جيتري بہ آهي، اها ڪمپيوٽر تي فارم ڀري پرنٽ وٺي اڳتي جمع ڪرايو. ان لاءِ ڪيترائي ئي ڪمپيوِٽر ترتيب سان هڪڙي ڪنڊ ۾ رکيل هيا. انھن جي اڳيان ڪا بہ ويھڻ لاءِ ڪرسي وغيرہ نہ هئي، سڀني مسافرن کي بيٺي بيٺي فارم ڀرڻو هيو. پرتاب آن لائين پنھنجو فارم ڀرڻ شروع ڪيو، جاني بہ پنھنجي فارم کان پوءِ منھنجو فارم بہ ڀري ڇڏيو. هي declaration فارم هيو، جيڪو هر مسافر کي ايئرپورٽ ڇڏڻ کان اڳ ۾ لازمي ڀرڻو هيو. ان کان پوءِ ڊاڪٽر سنتوش جو فارم بہ پرتاب ڀري ڇڏيو. الائي ڇو اها فارميلٽي بار پئي لڳي. هروڀرو جي گِهل. ڪيئي ماڻھو پريشان نظر آيا. هيو تہ پنجن منٽن جو ڪم، پر هن ڪم ماڻھن کي منجهائي وڌو هيو. ڇو تہ مسافر سفر کان پوءِ ٿڪجي پوندو آهي ۽ هن جي خواهش هوندي آهي تہ جيترو جلد ٿي سگهي ايئرپورٽ کان ٻاهر نڪري. مون کي ايئن لڳو تہ ايئرپورٽ بہ هڪڙو قيدخانو/مني جيل آهي، جتي ماڻھو سک جو ساھہ نہ ٿو کڻي سگهي. ان ڪري هو انھن قانوني ٻنڌڻن کان آزادي ماڻڻ لاءِ جلد کان جلد ٻاهر نڪرڻ چاهيندو آهي. پرانھن قانوني ڪارواين ۾ نہ چاهيندي بہ اُلجهي پوندو آهي.
پڻ ٿا پَلاڻِين، اوٺِي اَڄ اُٻاکرا،
پَه پارِيسِيون پاڻ ۾ ڏير ڏِهاڻي ڏيِنِ،
هوت پنھون ٿا نِينِ، ٻاروچي ٻولي ڪَيو!
شاھہ
(جت اڄ وڃڻ جي ٿا ڪن، اُڀپيرا بيٺا (اُڀا کڙا) آهن. ڏير هر روز پاڻ ۾ پارسيءَ (ڳجهيءَ ٻوليءَ) ۾ مصلحتون پيا ڪن. پاڻ ۾ ٻروچڪي (بلوچي) ٻولي ڳالھائي، هوت پنھون پاڻ سان وٺيو وڃن.