لائيو سيڪس شو جو ڌماڪو
ان ڇوڪري پنھنجا ڪرتب ڏيکارڻ شروع ڪيا. انھن ڪرتبن ۾ هن ڇوڪري جو پنھنجو ڪو بہ ڪمال نہ هيو. سڄو ڪم هن جي يوني گول/اڌبتي جو هيو. هن جيڪي بہ ڪرتب ڪيا پئي، اهي نہ هن جي زبان سان، نہ چپن سان، نہ چھري سان، نہ هٿن سان، نہ مٿي سان، نہ ٽنگن سان، بلڪ ان اهي ڪرتب خدا طرفان عطا ڪيل يوني/گول اڌبتي سان وڏا ڪمال ڪري ڏيکاريا. جنھن ۾ ان اڌبتي سان سگريٽ دکائڻ، بيئرجي شيشي واري بوتل جو ڍڪڻ لاهڻ (جيڪا بلڪل اسان جي اڳيان رکي ويئي هئي، ان ساڳي قسم جي بيئر جي بوتل جي ٻُجي کولڻ)، ڌاڳي ۾ هار جيان پويل بليٽن کي قطار ۾ هڪٻئي پٺيان ان بليڪ هول مان ٻاهر ڪڍڻ، ان سان ڦوڪڻو ڦوڪي ڦوڪي ڦاڙڻ ۽ ان بين الاقوامي هٿيار سان سيٽي وڄائڻ وغيرہ وغيرہ. مون حيرت مان ڊاڪٽر کان پڇيو تہ،”هي لائيو سيڪس شو آ، ماڻھن کي چريو پيا ڪن.“ ڊاڪٽر کلي چيو تہ،” اهو ئي سڀ ڪجهہ آهي ٻيو ڇا ٿيندو ڀلا.“
اسان جي اڳيان بيئر جون بوتلون کليل هيون. مون کي ائين لڳو تہ ڪٿي اهي بيئر جون بوتلون بہ ان ساڳي ئي خطرناڪ انبوري سان نہ کوليون ويون هجن. ذهن ۾ اهو خيال ايندي ئي، بيئر جو هڪ ڍڪ بہ نڙي مان نہ لٿو ۽ مون ڏٺو تہ پرتاب تہ بيئر جي ان بوتل کي ڇھيو بہ ڪونہ. شايد پرتاب بہ مون جيان ساڳي ئي ڪيفيت مان گذريو هو، ان بہ بيئر کي هٿ نہ هنيو. بيئر جي بوتل کي ڏسي بڇان چڙهي پئي.
ٿوري دير کان پوءِ پرتاب چيو تہ،”يار! هي ڇا هي؟. اجايو آياسين هتي، پئسا ئي پاڻي ۾ ويا، مزو ناهي اٿو تہ هلون.“
جاني بہ پرتاب سان متفق هيو. جڏهن اها ڳالھہ ڊاڪٽر سان ڪئيسين تہ ڊاڪٽر کي ڪاوڙ تہ وڏي آئي، پر ڪاوڙ ائين پي ويو، جيئن ڪو پياسو ٿريو، پاڻيءَ جو سڄو گلاس هڪ ئي ساھہ ۾ پي وڃي ۽ مرڪي مذاق مذاق ۾ چيائين تہ، ”ها! هلو هلو گهر، گهر هلي سمھي پئو.“
اهڙي ريت پاڻ اتان نڪري آياسين.
کهايا پيئا ڪجهہ نھين گلاس ٽوڙا، صاحب سي بارا آني لي لو.“