سفرناما

ٿائيلينڊ جا ٿاڪَ

ٿائيلينڊ دنيا جو اھو ملڪ آھي جيڪو ڪڏھن بہ ڌارين جي غلاميءَ ۾ نہ رھيو آھي ۽ ٿائي لفظ جي معني ئي آزاد آھي. بلوچ صحبت ٿائي ماڻھن جي سڀاءَ کي سھڻي نموني بيان ڪيو آھي. ھن ڪتاب ۾ ٿائيلينڊ جي خوبصورتين، اتان جي صفائي سٿرائي، آزادي ۽ اتان جي ماڻھن کي منفرد انداز سان لکيو آھي. ھي ھڪ اھڙو دلچسپ سفرنامو آھي جيڪو نائيٽ ڪلبن جي رنگين حسناڪين کان وٺي قدرتي جزيرن ۽ سامونڊي بيچ جي اھڙي تہ خوبصورت منظر نگاري ڪري ٿو جو عام پڙھندڙ کان وٺي تخليقي صلاحيت رکندڙ شاعر اديب ۽ ليکڪ پڻ ان منظر نگاري مان نڪور تخيلقون پيدا ڪري سگهن ٿا.

Title Cover of book Thailand jaa thaak

ايئرپورٽ کان نڪرندي نڪرندي

ائين فارم ڀري پاڻ ايئرپورٽ کان ٻاهر نڪتاسين. ڪيترن ئي ماڻھن وٽ هٿن ۾ ڪارڊ هيا، جن تي انھن جا نالا لکيل هيا، جيڪي پنھنجن مھمانن کي وٺي اچڻ لاءِ ايئرپورٽ تي آڌر ڀاءَ لاءِ ڪافي وقت کان انتظار ۾ بيٺل هيا. پاڻ ايئرپورٽ کان ٽيڪسي نہ ڪرائي ڇو تہ ايئرپورٽ جي ٽيڪسي ٻاهرين ٽيڪسي جي ڀيٽ ۾ مھانگي پوي ٿي. سو اسان جو خيال هو تہ ايئرپورٽ کان ٻاهر نڪري ٽيڪسي گريب ٿا ڪيون. سو اسان پنھنجا بيگ گِهليندا، ڪچھري ڪندا، ايئرپورٽ جي رونقن جو مزو وٺندا هلندا رهياسين. ٿوري دير کان پوءِ جاني ٽيڪسي ”گريب“ ڪري ڇڏي هئي. هتان جو شاندار ٽيڪسيون آهن. جن ۾ ڪارون، لينڊ ڪروزرس، پراڊوز، مطلب تہ وڏيون وڏيون گاڏيون، جن جا ريٽ مختلف ۽ گهڻا مھانگا نہ آهن. ٽيڪسي ڪرائڻ مھل مسافر سياحن کي گهرجي تہ ماڻھن جي تعداد ۽ سامان جي وزن يا وري اهو ڏسڻو پوندو تہ بيگن جا ڪيترا ننگ آهن. ان حساب سان ئي ٽيڪسيون ”گريب“ ڪجن تہ بھتر. جيڪڏهن سياحن جو تعداد گهٽ آهي يا انھن وٽ بيگ بہ ٿورا آهن يا وزن بہ گهٽ آهي تہ پوءِ انھن کي ننڍي ٽيڪسي ڪرائڻ گهرجي. ننڍي ٽيڪسي مان ئي ڪم هلي ويندو. پر جيڪڏهن سامان گهڻو آهي ۽ چار پنج ماڻھو آهن ۽ سفر بہ ٿورو پري يا وڏو آهي تہ پوءِ انھن لاءِ ضروري آهي تہ انھن کي پراڊو ٽائيپ آن لائين ٽيڪسي ”گريب“ ڪرڻ کپي. ٽيڪسي اسان ڏي اچي رهي هئي. ٽيڪسي واري جي تصوير موبائيل جي اسڪرين تي اچي ويئي هئي ۽ جاني جي بہ تصوير هن تائين پھچي چڪي هئي تہ جيئن ماڻھو هڪٻئي کي آساني سان سڃاڻي سگهي. ٿوري دير کان پوءِ ان ٽيڪسي واري ليڊي جو جاني جي موبائيل تہ ميسج آيو تہ،”توهان ايئرپورٽ کان ٻاهر نڪري اچو ۽ پارڪنگ ايريا کان اچي مين روڊ تي بيھو، مان گاڏي ان طرف ڪاهي اچان ٿي.“ اسان هيڏو سامان بيگ، ٿيلھا گهليندا اچي مين روڊ تي بيٺاسين. ٿوري دير کان پوءِ ڏٺوسين تہ، ڪاري رنگ جي لينڊ ڪروز ٽائيپ وڏي گاڏي اچي اسان جي سامھون بيٺي.
جاني هن کي موبائيل مان ئي تصوير ڏيکاري چيو تہ،”توهان آهيو.“
هن چيو،” جي مان ئي آهيان، هي منھنجي تصوير آهي.“
هوءَ هڪدم گاڏي مان لٿي. گاڏي جي ڊڪي ۾ اسان جا بيگ ٺاهي رکڻ لڳي. سامان جي مڪمل سيٽنگ ڪرڻ کان پوءِ هن ڊڪي بند ڪري ڇڏي. هن کي ڪاري رنگ جي پينٽ شرٽ پاتل هئي ۽ هن جا وار پوني اسٽائيل ۾ ٻڌل هيا. هوءَ قد جي ننڍي ٿائي عورت انتھائي بااخلاق نظر آئي. جاني هڪ دفعو وري هن کي پنھنجي منزل جو ڏس پتو ٻڌائيندي سمجهايو، جيڪا هوءَ سمجهي ويئي هئي. اسان هاڻي گاڏي ۾ ويھي چڪا هياسين. هوءَ انگريزي بلڪل نہ پئي سمجهي.
پرتاب اڳيان ويھڻ جو فائدو وٺندي هن سان ڳالھہ ٻولھہ جي شروعات ڪئي، پر هن کي انگريزي سمجهہ ۾ نہ پئي آئي. هوءَ فقط پنھنجي ٻولي ۾ ئي ڳالھائڻ چاهي پئي. يا تہ هوءَ ڳالھائڻ ئي نہ پئي چاهي. هن هلڪي موسيقي جي سرن کي ڇيڙيو هو. اها موسيقي بہ ٿائي ٻولي ۾ هئي. جيڪا اسان مان ڪنھن جي بہ سمجهہ ۾ نہ پئي آئي. اسان لاءِ ائين ئي هئي جيئن پٺاڻن جي ٻولي. مون کي لڳو تہ هوءَ خاموش رهڻ چاهي پئي. سو هن سڄي سفر دوران خاموشيءَ جي گوري کائي ڇڏي هئي. سفر روان دوان هيو. هن جو سڄو ڌيان ڊرائيونگ تي هيو. اسان دوست هتان جي هر موهيندڙ منظر کي پنھنجي ڪيمرا جي ميموري ۾ رڪارڊ ڪري رکڻ چاهيون پيا. سو ائين ئي ٿوري دير کان پوءِ مون جڏهن پنھنجي پاسي ۾ نظر وجهي ڏٺم تہ ڊاڪٽر ننڊ جي آغوش ۾ هليو ويو هو ۽ هن کي ڏسندي مون کي بہ ائين ننڊ اچي ويئي هئي جيئن ڪو ماڻھو ڪنھن کي اوٻاسي ڏيندي ڏسندو آهي تہ ان کي بہ اوٻاسي اچي ويندي آهي.