هينسي جو هينگ اوور
انھي دوران پنھنجي دوست رياض ڏيرو صاحب وڪيل کي اتان ميھڙ وڊيو ڪال ڪيم. جنھن مان واري موٽ ڏيندي ڪال اٽينڊ ڪئي. هن سان حال احوال ٿيا، ٿوري گهڻي ڪچھري ٿي، موجوده ماحول جو ذڪر اذڪار ٿيو.
رياض جي ڪچھري کان پوءِ تہ اسان جي محفل کي اڃان بہ چار چنڊ لڳي ويا. اتان ئي وري راج ڪمار صاحب کي ڪال ڪيم پر ڪال ان اٽينڊ وئي. راج شايد پنھنجي رنگ ۾ ئي رنگجي ويو هوندو ۽ اسان تي وري هينسي جا خوبصورت رنگ چڙهي ويا هئا.
انھي دوران ڊاڪٽر پنھنجي دوست محترم سليم ڪليار سان ڪال ملائي. سليم ڪال اٽينڊ ڪندي، ڊاڪٽر سان سلام دعا ڪئي. سليم ڏاڍو خوش ٿيو. هن کي هي اسان وارو ماحول ڏاڍو وڻيو. هون بہ هن جي طبيعت اسان سان ملي ٿي. هو ڏک سک ۾ ڊاڪٽر جو ساٿي آهي، دوست آهي. رات جي ڪنھن بہ ٽاڻي/مھل جيڪڏهن سليم کي چئبو تہ سليم دنيا جي ٻي ڇيڙي تي هلڻو آهي تہ مجال آ جو سليم ورندي ڏيئي يا پڇي تہ ڇو ٿا هلون.
سليم سنڌي ادب جي غزل جي صنف جو خوبصورت نانءُ آهي. هو سنڌي ادبي شاخ شاهپور جو انتھائي پراڻو ۽ ايڪٽو ميمبر آهي. منھنجي سفرنامي ”نيپالي نينھن“ جي جڏهن شاهپور جي پريس ڪلب ۾ مھورتي تقريب ٿي هئي تہ سليم ان سلسلي ۾ خوب نڀايو هو. هن سان گڏ پياري سائين سليم چنا، عبدالحميد ڏاهري، علي رضا ڏاهري ۽ اسان جي ڊاڪٽر سنتوش مل خوب نڀايو هو. هن مھورتي تقريب جو سڄو وايو منڊل منھنجي يار ڊاڪٽر سنتوش مل مچايو هيو. منھنجي هن ڪتاب جي مھورت ۾ اسان جو پيارو دوست مظفر کوکر پڻ شريڪ ٿيو هو. مان خبر ناهي ڪٿان کان ڪٿي توهان کي وٺي هليو هان، معاف ڪجو پر سچ اهو آهي تہ اهڙي خاص مھل دوستن کي ياد ڪرڻ ڏاڍو اهم هوندو آهي.
اسان پنھنجي سوچ، دل ۽ دماغ کي هن پاڪ پويتر پاڻي سان معطر ڪرڻ ۾ ڪامياب ويا هياسين. اسان جي ان ڪيفيت کان هتان جي موسم بہ آشڪار ٿي چڪي هئي، ان ڪري بادلن اسان جي آجيان ۾ مٿان کان پيار جو پاڻي هارڻ شروع ڪيو هو. سو پاڻ هوٽل کان نڪري، ٻاهر آياسين. ڀڄندي ڀڄندي اسان جي سوچ ۽ اسان جي اندر جو ڪيفيتون پڻ ڀڄي چڪيون هيون. هاڻي اسان جي اندر ۽ جذبن کي نپوڙڻ جي لاءِ ڪنھن حسين حور جي ضرورت هئي. پاڻ تہ هون ئي ڌرتي جي جنت؛ ٿائيلينڊ ۾ هياسين. سو بہ واڪنگ اسٽريٽ جون رولاڪيون ڪندي. جتان جي نائٽ لائيف هونءَ ئي گهڻو مشھور آهي. هن ڪيفيت ۾ هن گهٽي جا جلوہ ڪجهہ وڌيڪ پرنور ڏسڻ ۾ آيا. شايد اسان هن گهٽي کي هڪڙي ٻي اک سان ڏٺو پئي. ڇو تہ هن کان اڳ وارو چڪر پيٽ جي بک جو هيو ۽ هينئر وارو چڪر بلڪل آدم جي ڪيفيت وارو هيو ۽ ڪنھن ثواب واري ڪم ڪرڻ جي دنيا ۾ اچي ويا هياسين.
هينسي پنھنجا رنگ ڏيکارڻ ۽ نکيرڻ شروع ڪري ڇڏيا هئا. هاڻي واقعي ئي هن واڪنگ اسٽريٽ ۾ پير رکڻ جي جاءِ نہ هئي. پرنور رونقون، روشنيون ئي روشنيون، موهيندڙ محبوبائن جا دلفريب جلوہ، جوڀن جوانڙين جا جوشِيلا انداز، قاتل حسينائن جون قاتل ادائون. جيئن جيئن واڪنگ اسٽريٽ ۾ هڪ قدم اڳتي پئي کنيوسين، تئين تئين جوانڙيون، چنڊ چھرن جھڙيون حسين ناريون اڳيان اچي بيھي پيون رهن. گهڻيون تہ ايتري حد تائين مشڪري ڪندي اچي ٻانھن ۾ هٿ پيون وجهن تہ ايڏانھن ڇا هي؟ اسان وٽ ئي سڀ ڪجهہ آهي، پر جيئن تہ اسان هن سڄي گهٽي جي چپي چپي کي ڏسڻ پيا چاهيون. ان ڪري ڪنھن جو بہ اسان تي زور نہ هليو، سواءِ نينسي جي، جنھن اسان جي دلين ۽ سوچن کي هائيجيڪ ڪري، اسان کي ماندو/ساڻو ڪري وڌو هيو.