اولڊ سٽيءَ ۾ آثار قديم جا نوادرات
روڊ جي پرئين پاسي کان ٻہ اهڙا دڪان نظر آيا، جن لاءِ دل چيو تہ روڊ پار ڪري دڪان ۾ داخل ٿي اتان ڪجهہ کائڻ پيئڻ جون شيون پنھنجي لاءِ ۽ ڪجهہ سنگت لاءِ وٺي اچان.
هڪڙي دڪان جي بورڊ تي وڏن اکرن سان انگريزي ۾ لکيل هيو؛ Sanwiches & Coffee ( Daily Dose) ۽ ان سان گڏ پاسي واري ٻي دڪان تي بورڊ تي لکيل هيو. Wine Bar Tapas Bakery .
انھن دڪانن سان گڏ ٽيون دڪان بہ هيو، جنھن جي بورڊ تي وڏن اکرن سان انگريزي ۾ لکيل هيو؛ Juicy Lucy Burger & Bar سو اهڙي قسم جا دڪان جيڪي اسان کي پنھنجن مخصوص نالن سان موهي رهيا هيا ۽ اسان جي روح کي ڇڪ ٿي رهي هئي، انھن دڪانن کي دماغ مان ڪڍي، اڳتي نڪري وڃڻ ڪنھن بہ صورت ۾ اسان جھڙن مور ماڻھن کي مباح نہ هيو پر ڇا ڪجي. اسان وٽ وقت جي ڪمي/کوٽ هئي.
ان کان علاوہ ٻارڙن جي رانديڪن جا، ڪپڙن جا، پراڻين نوادراتن جا ڪيترائي دڪان نظر آيا، جتي ماڻھن جي پيھہ نظر نہ آئي، بلڪ اتي بہ خاموشي جو راڄ هيو. ڪاروبار ۾ گهماگهمي ڪٿي بہ نظر نہ آئي، ان جو سبب اهو بہ ٿي سگهي پيو تہ اسان ڏينھن جو اتي هياسين، ممڪن آ تہ اتي سج لٿي کان پوءِ گهڻي رش ٿيندي هجي، يا وري رات جو ماڻھو ٻاهر نڪرندا هجن. هتان جي عمارتن جون دريون اهي ئي پراڻين طرزن جون ٺھيل نظر آيون. اسان وٽ بہ خاص ڪري بزنس روڊ، يا پاڪستان چوڪ، ڊينسو هال، يا ٽاور وٽ يا کارادر ۽ ميٺادر وٽ اهڙي قسم جون عمارتون اڄ بہ موجود آهن. جيڪي هندن جي لڏڻ پلاڻ کان پوءِ بہ اهي پراڻيون عمارتون قديمي آثارن جا ڏيک ڏين ٿيون. اهڙي ريت قديمي نوادرات جي ونڊو شاپنگ ڪندي، اسان کي ڪافي وقت ٿي چڪو هو. پر اسان کي ڪٿي بہ ٿڪ جو احساس نہ ٿيو هو. عجيب اتفاق هيو. ڇو تہ پنڌ هلندي اسان کي گهڻو وقت ٿي ويو هو، سو ان مارڪيِٽ کي خدا حافظ چئي واپس آياسين.
ائين گهمندي اهڙي سينگاريل ۽ سنواريل گهٽي ۾ اچي نڪتاسين، جيڪا گهٽي گهٽ ڪنھن گهوٽ ڪنوار جو ڪمرو وڌيڪ پئي لڳو. گهٽي جي ديوار تي تمام وڏي سائيز بيِڊ جي سائيز جي آئيني جي چوڌاري خوبصورت گلن جو هار وڇايو ويو هو. سڄي گهٽي خوبصورت هٿراڌو گلن سان سينگاريل هئي. جيتري گهٽي جي ڪنڊ ڪنڊ صاف هئي اوتري گهٽي کي سينگار جي زيور سان پاڻ آرائستہ ڪيو ويو هو. مون کي حيرت ٿي گهٽي جي ايڏي سينگار. اسان ان شيشي واري فريم جي اڳيان بيھي ڪيتريون ئي تصويريون ڪڍيون. لاجواب ماحول هيو. اسان وٽ گهٽي ۾ رڳو ڊسٽ بن رک تہ ٻي ڏينھن نظر ئي نہ اچي. ٻيو تہ اسان جي پاڙي جي ڳالھہ آهي تہ صبح جو سوير فجر مھل هڪڙي همراھہ وڏيون رڙيون ڪيون. هن جي دانھن تي اوڙي پاڙي جا ماڻھو بہ نڪري آيا. ڏٺوسين تہ اسان جي پاڙي جو ڌنار پنھون جت هيٺ روڊ تي ويھي ليٿڙيون پيو پائي. پڇڻ تي هن ٻڌايو تہ،” کيسي ۾ پنجاھہ روپيا هيا، ڦورو آيا ڦري هليا ويا. ابا ڙي، بابا ڙي.“
لائق کي ڳولھي ان جي ٽيڪسي ۾ اچي ويھي رهياسين. هيترين جاين جي گهمڻ کان پوءِ بہ ٿڪجي نہ پيا هياسين ۽ اڃان بہ دل چوي پئي تہ لائق وٽ ٽائيم بچيو هجي تہ اڃان بہ ڪٿي وٺي هلي ۽ ڦڪيٽ جي ڪنڊ ڪنڊ گهمائي اچي، ڇو تہ خبر ناهي زندگي اڳتي هلي هتي ٻيھر اچڻ جو موقعو بہ ڏيئي يا نہ. اڃان اتي ئي هياسين تہ ٻيھر برسات شروع ٿي ويئي هئي ۽ وري دل جي ويران دنيا آباد ٿي ويئي هئي. اسان وٽ نہ برساتي/ڇٽي هئي ۽ نہ برسات کان بچڻ جو ڪو بندوبست، ائين برسات ۾ ڀڄندا، موسم جو مزو وٺندا رهياسين. ٻنھي روڊن جي پاسن کان سائي چھچ ڇٻر ائين نکري، تازي ٿي بيٺي هئي، ڄڻ تہ برسات ان ساوڪ کي ميڪ اپ جو روپ ڏيئي ڇڏيو هجي. هتان جي روڊن جي ساوڪ اسان کي هر پل پاڻ ڏانھن متوجھہ پئي ڪيو. نيٺ پاڻ سڄو سفر خير خوشي سان پورو ڪري واپس ساڳي ئي بانگلا اسٽريٽ جي سامھون واري چوڪ تي اچي پھتاسين.