ذري گهٽ سمونڊ جي ور چڙهي وڃڻ
حقيقت هن جي حال جي، جي ظاهر ڪيان ذري،
لڳي ماٺ مرن کي، ڏونگر پون ڏري،
وڃن وڻ سڙي، اوڀر اڀري ڪين ڪي.
اهڙي ريت پاڻ برسات ۾ ڀڄندي واپس آياسين. واپسي ۾ جڏهن پنھنجي پاڻي واري جھاز ۾ مٿي چڙهڻ لاءِ ننڍڙي ٻيڙي کان مٿي شفٽ ٿي رهيو هوس ۽ هن جي اسٽيل جي ڏاڪڻ تي پير رکي، پاسي واري لوهي پٽي تي هٿ وجهي مٿي چڙهڻ جي ڪوشش ڪئي تہ پير آلا هئڻ ڪري منھنجو هڪڙو پير ترِڪي پيو ۽ مان هيٺ سمونڊ ۾ هيٺ وڃي/ڪِري رهيو هوس تہ مون کي يعقوب ٻيڙي واري نوجوان ٻانھن ٻيلي ٿيندي مون کي پنھنجو هٿ ڏنو، هن جي هٿ جي ٽيڪ تي مان ڏاڪا چڙهڻ لڳس تہ مٿي جھاز تي موجود ڊاڪٽر بہ مون کي هٿ ڏنو ۽ مان مٿي چڙهي آيس. ائين موت جي منھن کان بچي ويس. جيڪڏهن يعقوب هٿ نہ ڏئي ها تہ سڌو سمونڊ جي پاتال ۾ هجان ها.
پاسي واري جھاز مان رڙين جو آواز اچي رهيو هو، ڏٺوسين تہ هڪڙي ٿلھي عورت هيٺ جھاز مان لھڻ مھل رڙيون ڪري چئي رهي هئ تہ،”نہ مان هيٺ نہ لھندس. مون کي ڊپ ٿو لڳي. مان ڪري پونديس. مون کي هيٺ نہ لاهيو.“ هن جون اڀ ڏاريندڙ رڙيون هيون.
اسان جي جھاز جا سڀ مسافر هن عورت جي رڙين ڪري هن ڏانھن متوجھہ ٿي ويا هيا. جيڪا هن ماحول ۾ ڏاڍو مزو ڪري رهي هئي. ملوڪان موت عشقان شڪار وارو ڪم هلي پيو. نيٺ روئي رِڙي هوءَ هيٺ ننڍڙي ٻيڙي ۾ چڙهي تہ سھي، پر چڙهڻ کان پوءِ بہ هن جو رڙيون جاري هنيون.
جنھن مان لڳي پيو تہ هن کي ڊپ نہ پيو لڳي، بلڪہ هوءَ سڀني کي خوش ڪرڻ لاءِ مذاق مذاق ۾ مستيون ڪري رهي هئي.