لائيو سيڪس شو جي نالي تي فراڊ
اسان چيو تہ،”ڀلا ڏسڻ ۾ ڇا هي، هون بہ اسان کي خبر تہ آهي تہ لائيو شو ۾ توهان ڇا ڏيکاريندو.“ سو پاڻ ان شو ۾ داخل ٿياسين.
پر اتي بہ اها ئي ساڳي ڪاسائي واري ڪار هئي. رڳو حرامپايون، ماڻھن کي چريو ڪرڻ، پئسا ڦرڻ. منھن تي دانگي ملڻ. اسان بہ ٻٻرن کان ٻير پيا گهرون. ڀلا چڪلي ۾ ٻيو ڇا هوندو. سڄو چاھہ جو چڪر هيو. سڄي دنيا چاھہ جي چڪر ۾ ذليل ٿي ويئي. سو ان چاھہ جي چڪر کان نڪرڻ جي پوري ڪوشش ڪئيسين پر نڪرڻ محال هو.
مون وسارڻ جي من ڪئي آ پر
تون ڀي يادن کي من پليندو ڪر.
سو پاڻ ٿوري دير ۾ ئي ان ڪاري چڪر کان ٻاهر نڪري آياسين. هن اسٽريٽ ۾ اهو ئي اچي جيڪو شيدائي هجي. باذوق هجي. سونھن پرست، حسن پرستي، جماليات جي اک رکندڙ هجي. شوقين هجي. محبتن جو ماريل هجي. هتي نہ ڪا جهل نہ ڪا پل. سو لائيو شو توهان ڏسي سگهو ٿا، پر ان ۾ توهان پاڻ پرفام نہ ٿا ڪري سگهو. جيتوڻيڪ اسان سڀ ان خيال جا هياسين تہ اهو شو ئي ڪھڙو جنھن ۾ پاڻ پنھنجو رول پلي نہ ڪيون. اهو شو ڏسڻ تہ ويتر عذاب آهي، ماڻھو تہ بيمار ٿي پوندو.
سو اتان نڪري پاڻ گهٽي جي رونقن ۾ گم ٿي وياسين. ڪيترا دفعا مون کي اهڙا داسا بہ لڳا جو پوئتي منھن ورائي ڏٺم تہ ”سونھن نگر جون ديويون پنھنجن نرالن ادائن سان مرڪي نھاري رهيون هيون. جنھن تي مون انھن کان معذرت ڪندي چيو تہ،” معاف ڪجو توهان کي داسو لڳي ويو.“
پر انھن جو سڌو جواب هيو،” نہ نہ، اهو داسو اسان پاڻ توهان کي هنيو، ڇا مُوڊ اٿو.“
پاڻ وري بہ اک ٽيٽ ڪري اڳتي وڌي نڪري وياسين، ڄڻ تہ ڪجهہ ٻڌو ۽ ڏٺو ئي نہ هيوسين. يا وري ڪوڙ جو سھارو وٺي اهو بھانو ڪري تہ،”منھنجا دوست اڳتي نڪري هليا ويا آهن انھن کي وٺي موٽي ٿو اچان.“
”نہ نہ توهان ڳڻتي نہ ڪريو، توهان جي دوستن کي اسان پاڻ وٺي ٿا اچون، توهان بس اسان سان هلو.“ هن ٻانھن کان پڪڙي ورتو هو.