فلائنگ ڪس جو ڪاٽا ٿي وڃڻ
چيم،”خيال ڪجاءِ هي سمونڊ آ ڊاڪٽر، درياءَ، تلاءُ يا ڪا ڍنڍ نہ آهي.“
چيائين،”ان ڳالھہ جي تون ڳڻتي ئي نہ ڪر.“
مون چيو،”پو بہ ڊاڪٽر احتياط ضروري آهي.“
چيائين،”تون سھي ٿو چوين، پر مان ان خيال جو آهيان تہ جيمز بانڊ اچون ۽ هتان جي سمونڊ ۾ نہ تڙڳون، تہ پوءِ هتي اچڻ بيڪار آهي.“
مون ڊاڪٽر کي انڪار ڪندي چيو تہ ’’مان پنھنجي طاقتور جسم جي نمائش ڪرڻ لاءِ قطئي موڊ ۾ ناهيان. ڇو تہ مون کي ڊپ ٿو لڳي تہ ڪٿي جيڪڏهن ڪنھن باوذوق ۽ شوقين حسينہ ۽ عاشق مزاج ناري منھنجا ريسلنگ وارا ڏورا ۽ ڪشادو ۽ طاقتور مرداني سيني تي موهجي پئي تہ پوءِ ائين نہ ٿئي جو پنھنجي جھاز ۾ ويھڻ بدران مون سان گڏ ويھي ۽ پنھنجي ملڪ وڃڻ بدران مون سان پاڪستان هلي اچي۽ پوءِ مون سان گڏ توهان بہ ڏچي ۾ نہ اچي وڃو.‘‘
ڊاڪٽر منھنجي ان ڳالھہ تي وڏو ٽھڪ ڏيندي چيو تہ،”مان تہ پاڻي ۾ لھان ٿو پوءِ ڏسان ڪير ٿو مون تي ۽ منھنجي جسم تي موهجي.“ ائين چئي هن سمونڊ ۾ ٽپو ڏنو.
مون رڙ ڪري چيو تہ،”ڊاڪٽر! پري نہ وڃجانءِ، متان اڳتي سمونڊ اونھو نہ هجي.“ سو هو ڪناري سان ئي وهنجندو/شنان/تڙ ڪندو رهيو.
انھي دوران مون هن جون انيڪ تصويرون ۽ وڊيوز ٺاهيون. پرتاب ۽ جاني جي ڪا خبر نہ هئي. ڪجهہ دير کان پوءِ ڊاڪٽر ٻاهر نڪري آيو. هاڻي اسان ڪناري تي تصويرون ڪڍي رهيا هياسين تہ هڪڙي نوجوان ناري اسان جي ويجهو آئي ۽ چيائين تہ،”مان ٿي توهان جو تصويرون ٺاهيان.“
ڊاڪٽر اڃان ان ئي حال ۾ هو، جنھن حال ۾ هو پاڻي کان ٻاهر نڪتو هيو. جسم تي خالي چڍو پاتل هيس. مون ڊاڪٽر ڏي ڏٺو ۽ ڊاڪٽر مون ڏي. مون ڊاڪٽر کي اک ڀڃي چيو تہ،” ڊاڪٽر ڪٿي منھنجي ڳالھہ صحيح تہ نہ ٿي ٿئي.“
ڊاڪٽر منھنجو جملو سمجهي ويو ۽ هن وڏو ٽھڪ ڏنو هو. ڊاڪٽر جي ان ٽھڪ تي هوءَ ناري ٿورو پريشان ويئي هئي. ان تي هن رڙ ڪري چيو تہ،” نہ نہ مان توهان کان پئسا نہ ٿي وٺان، مان مفت ۾ توهان جي تصوير ٺاهيان ٿي.“
اسان ٻيئي شڪي ٿياسين. هن اسان ٻنھين جون ۽ ڊاڪٽر جون جيمز بانڊ آئلينڊ سان اهڙي نموني سان تصويرون ٺاهيون جو ائين لڳي پيو تہ اهو ٻيٽ ڊاڪٽر جي ٻنھي چنبن ۾ آهن. هيٺ هٿ جو هڪڙو چنبو، ۽ ٻي هٿ جو ٻيو چنبو مٿي ڪري ان جي مٿان رکرايو تہ جيئن جيمز بانڊ واري ٽڪري ٻنھين چنبن جي وچ ۾ اچي وڃي. هن جي ڪمال جي ڪاريگري هئي. هو وڏي ماهر ڦوٽو گرافر هئي. اسان هن جو شڪريو ادا ڪيو. هن کي ٽپ نہ ڏيندي هڪڙي فلائنگ ڪس ڪندي موڪلايوسين. پر منھنجي ان فلائنگ ڪس کي ڊاڪٽر پنھنجي ڪس سان ڪانٽا ڪري وڌو هيو.
جيڪا هن مائينڊ نہ ڪئي بلڪ خوش ٿيندي واپسي ۾ ساڳيو ئي عمل دهرائيندي شڪريو ادا ڪيو. مون کي ريلو (پيشاب) ڏاڍو زور سان لڳو هو، ان ڪري واش روم جي تلاش ۾ هيڏي هوڏي گهمندا رهيا سين. پوءِ هڪڙي جبل جي ڪنڊ ۾ لکيل واش روم ۾ هليو ويس جنھن ۾ خالي دروازو لڳل هو، باقي اتي ٻي ڪا بہ سھولت نہ هئي. نہ پاڻي نہ ڊبليو سي ۽ نہ ئي وري ڪمبوڊ، نہ ئي ڪونئرو. سو ائين ئي ريلو ڪري، پنھنجي مفت ۾ ڊائلاسيز ڪرائي، ٻاهر نڪتاسين. هينئر اسان کي رولاڪيون ڪندي ڪافي ٽائيم ٿي ويو هو.
جھاز جي عملي لھندي مھل سڀني کي تاڪيد ڪندي چيو هو تہ، ”توهان وٽ اڌ ڪلاڪ آهي، جيڪو اڌ ڪلاڪ کان مٿي دير ڪري ايندو تہ هي ٻيڙو هتي نہ هوندو ۽ هو هتي رهجي ويندو. ان کي ٻي ڏينھن ئي ٻيو ڪو جھاز کڻندو، سو مھرباني ڪري وقت تي واپس ٿجو.“
اسان کي اها ڳالھہ ذهن ۾ هئي. سو هڪدم ٻيڙي ڏي موٽياسين. واپسي مھل ايندي، اسان جي هٿ تي رٻڙ واري چوڙي ڏسي، هڪڙي عورت رڙ ڪري چيو تہ،”توهان جو ٻيڙو تہ نڪري وڃي پيو، جلدي وڃو.“
سو اسان جڏهن ٻيڙي وٽ تڪڙي تڪڙي پھتاسين ۽ ڏٺوسين تہ واقعي ٻيڙو تہ سڄو ڀريل هيو. سڀ اسان ڏي عجيب نظرن سان ڏسن پيا. انڊين دوست گوتم چيو تہ ”ڏاڍي دير ڪئي اٿو توهان جو ئي انتظار ٿئي پيو. توهان جا ٻيا ٻہ دوست ڪٿي آهن.“ اسان ڏٺو تہ جاني ۽ پرتاب اڃان نہ پھتا هيا. اسان کي ڏاڍي ڳڻتي وٺي وئي هئي. عملي کي چيوسين تہ،”ٿورڙو ترسو، بس، اچڻ وارا آهن.“ ۽ ٿيو بہ ائين ئي، ٿوري دير ۾ جاني وارا بہ اچي ويا ها. جھاز جي وڏي سائيز وارو واڍ، کوليو ويو هو. هرڪو پنھنجن سيٽن تي ويٺل هيو. جھاز هلڻ شروع ٿيو پوءِ پنھنجو هي ٻيڙو اتان نڪتو. ٿوري دير کان پوءِ پنھنجي سامونڊي جھاز جي پاسي ۾ لڳو. ساڳي ريت هڪ هڪ ٿي واپس پنھنجي جھاز ۾ چڙهياسين.
جيئن چڙهي مٿي آياسين تہ اسان جو يار موٽو اڪيلو ۽ اداس ويٺو هو. اسان کي ڏسي وري هن جي چھري تي رونق تري آئي. هينئر وري جھاز اڳتي وڌڻ شروع ٿيو. هن ٻيٽ جو هر منظر موهيندڙ هو. ڪاش ان جيمز بانڊ جي ٻيٽ ۾ گهر هجي ها. سال جو سڄو سودو سامان، راشن گڏ ڪري اتي ئي رهجي ها، ڪنھن کي بہ هٿ نہ اچون ها. دنيا کان لاتعلق ٿي، باقي زندگي جا ڏينھن اتي ئي گذارجن ها ۽ پوءِ ماڻھو هن دوزح جھڙي دنيا ۾ اچي ئي نہ ها. آءِ لو يو جيم بانڊ.