هڪ چريو ۽ ٻيو بخيل فقير
سو توهان کي هن فقير جي ڳالھہ ٻڌائيندو هلان تہ هن جي اڳيان فرش تي سائي رنگ جي چادر وڇايل هئي. ان چادر جي چئني پاسن کان هن سفيد رنگ جي چاڪ سان گول ليڪو ڏيئي ڇڏيو هو. ان چادر تي مختلف قسمن جا هار، مڻيا، موتي، تسبيح، مُنڊيون، پٿر، وغيرہ پيل/رکيل هيا، جنھن مان هو اهو تاثر ڏيئي رهيو هيو تہ هو هڪڙي پاسي فقير آهي تہ ٻي پاسي اهي شيون کپائڻ جو پڻ ڪاروبار ڪري رهيو آهي. اسان کي نہ تسبيح وٺڻي هئي ۽ نہ ئي ڪڙا ڪولابا. مون ڏٺو تہ ان ئي ساڳي چادر تي سئي، سڳا مختلف رنگن جا، ۽ مختلف رنگ جي ڌاڳي جا ريل پڻ پيل هيا. مون جڏهن ان چاڪ واري ليڪي کي اورانگهڻ جي ڪوشش ڪئي تہ هن مون کي هٿ سان پري ٿي وڃڻ جو اشارو ڪيو. هو پنھنجي ڪنھن بہ شيءَ کي هٿ لائڻ بہ نہ پيو ڏيئي. ان مان مون کي لڳو تہ هي نہ ڪاروباري آهي ۽ نہ ئي وري ڪو فقير هيو، بلڪ هي هڪڙو بخيل قسم جو شاتر ماڻھو هو. هن پنھنجي ان سائي رنگ جي چادر جي اڳيان جيڪو چاڪ سان گول دائرو ڪڍي، بائونڊري ڏياري ڇڏي هئي تہ ڪو ماڻھو ان بائونڊري واري ليڪي کان اندر يا ان جي ويجهو نہ اچي، بلڪ ان ليڪي کان بہ پوئتي بيھي ڪري ڳالھائي ۽ شين کي تہ ڪو هٿ بہ نہ پيو لائي سگهي. ان مان مون کي لڳو تہ هي ٻي مخلوق سان تعلق رکي ٿو.
ان کان علاوہ جڏهن مون هن سان ڳالھائڻ جي ڪوشش ڪئي تہ اهو مون لاءِ عجيب لمحو هو. هن پري کان ئي مون سان اشارن ۾ ڳالھائڻ جي ڪوشش ڪئي. جنھن مان مون کي لڳو تہ فقير صاحب مراقبي ۾ آهي ۽ هو ڳالھائڻ جي موڊ ۾ ٺپ نہ آهي. سو دوستن کي چيم تہ،”اڳتي هلو، هن چري جي جان ڇڏيو، هي اسان کان بہ وڌيڪ چريو آهي، جيڪڏهن هن سان اتي ئي ڳنڍجي پياسين تہ پوءِ گهمنداسين خاڪ.“ سو ائين ئي هن چرئي کان جان ڇڏائي، اڳتي وڌياسين. نہ تہ مون کي خبر هئي تہ اسان جي ماڻھن جي نظرن ۾ اهي درويش آهن، اهي فقير آهي، مجذوب آهي. ان ڪري اسان جي ڪيئي اهڙن اڌ اگهاڙن نانگن (نانگو/ننگو) جي آو ڀڳت/تعظيم/پوڄا ڪري انھن کي مرشد جو روپ ۽ رنگ ڏنو ويندو آهي ۽ اسان جا سادڙا اٻوجهہ ماڻھو انھن ٺوڳين، ڍونگين ۽ فراڊين جي هٿان لٽبو رهندو آهي. افسوس.