Sea Angel جھاز وارن جون حرامپايون
پاڻ اتي ئي هيڏي هوڏي پسار ڪندا رهياسين. هاڻي بندرگاھہ تي آيل تقريبن سڀ مسافر وڃي چڪا هيا. باقي اسان ئي رهجي ويا هياسين. باقي جھاز جو اهو ئي ساڳيو عملو اتي موجود هيو جنھن ۾ اسان جو ڊرائيور ۽ چيڪ ان وارو اسٽاف. ان کان علاوہ هڪڙي ٻي ليڊيز بہ هئي، جيڪا ڪائونٽر تي ويٺي هئي. هاڻي ڪافي دير ٿي چڪي هئي.
پر ڊرائيور جي اها ئي رٽ تہ ”اڃان ترسو، اڃان ترسو.“ جنھن جي ڪري اسان سڀني جو پارو چڙهندو پئي ويو. نيٺ ڊرائيور چيو،”مان نہ هلندس توهان هتان جي مالڪن سان ڳالھايو.“ ان تي اسان چيڪ ان جي ڪائونٽر تي وڃي اتي موجود ليڊي انچارج سان ڳالھايوسين. جنھن چيو تہ،”جنھن ٽريول ايجنسي جي معرفت توهان آيا آهيو، انھن ڏي اسان جا پئسا رهيل آهن، جيسيتائين اهي پئسا چُڪتو نہ ڪندا تيسيتائين هي ڊرائيور نہ هلندو.“
ان تي اسان ان ٽريول ايجنسي جي مالڪه جو نمبر ورتو جنھن جي معرفت اسان هي ٽڪيٽون ۽ ٽرپ بڪ ڪرايو هو، ان سان ڳالھايو، جنھن چيو تہ ،” مان هنن کي سمجهايان ٿو، توهان کي اهو ئي ڊرائيور کڻي ايندو يا توهان ان ڊرائيور سان منھنجي ڳالھہ ٻولھہ ڪرايو.“
اسان ان ڊرائيور سان هن کي ڳالھرايو، هي تمام بداخلاق قسم جو ڊرائيور هو. هو هن جي ڳالھہ نہ ٻڌي رهيو هيو، بلڪ هن ڪال کڻي وڃي ان ڪائونٽر جي انچارج ليڊي کي ڏني جنھن شايد وري بہ هن سان ساڳي ڳالھہ ڪئي هوندي تہ اڳيان پئسا يا پراڻو حساب ڪتاب ڪليئر ڪيو تہ توهان جا مسافر منزل تي پھچايون. مسئلو هنن جو پاڻ ۾ ڏيتي ليتي جو هيو. وچ ۾ هنن اسان کي خوار ڪري ڇڏيو هيو. هاڻي تہ سج بہ لھڻ وارو هيو. پر مجال آ جو هنن جي ڪن تي ڪا جونءِ چري. جھاز جو اسٽاف بہ نڪري ويو هو. اسان سڀ پرديسي ۽ تقريبن سڀ انڊين ٻيو وري غريب ملڪ پاڪستان سان تعلق هجڻ جي ڪري هو اسان کي بليڪ ميل ڪري رهيا هيا.
هتي جيڪڏهن اسان سان ڪو انگريز مسافر هجي ها تہ اهڙي صورتحال نہ ٿئي ها. هو چاهن پيا تہ واپسي جو ڪرايو اسان ڀريون يا هو مالڪ ايڊوانس ۾ ڪرايو موڪلين. هن دڪان جو هنن سان ڪو پيڪيج هو. پر شايد اڳيان پئسا نہ ڏيڻ ڪري، هنن جي ساک هنن وٽ خراب ٿي چڪي هئي، جنھن جي ڪري هي سمجهن پيا تہ هي سٺو موقعو آهي تہ پراڻو حساب چڪتو ڪيون. ڇو تہ جڏهن هي مسافر شور ڪندا تہ پريشر ڊوولپ ٿيندو ۽ جيڪڏهن ذهني دٻاءُ جو زور /پريشر ڊوولپ ٿيو تہ پراڻا پئسا ملي ويندا.
پر هنن جو اهو طريقيڪار بلڪل غلط هيو. اسان سڀني ڏاڍو شور ڪيو، مزاحمت ڪئي، پر ڪجهہ بہ نہ ٿيو. ڇو تہ اسان جتي هياسين اهو فقط ان ڪمپني جو علائقو هيو. ان جي پنھنجي چوديواري واري ڀت ڏنل هئي، پنھنجو ئي گيٽ هيو. اسان سان هڪڙي عورت جنھن تمام گهڻو شور ڪيو پر انھن تي ڪجهہ نہ ٿيڻُو هو. ڊرائيور کي سڀني تمام گهڻو ٿُڪ بجو ڪيو، پر هو ٿڪ بجي کان ڏاڍو هو ۽ اسان کي وري رت ڪڍڻ جو قانون نہ هيو.
جيتوڻيڪ ڊاڪٽر ڏاڍو جذباتي هيو، هن جو خيال هو تہ هن ڊرائيور کي پادر هڻجن، ڇو تہ هو اسان کي کڻي آيو آهي، ان ڪري هاڻي هن جي ذميواري آهي تہ هو اسان کي واپس پنھنجي ماڳ تي پھچائي. پر ڊاڪٽر کي سمجهايوسين تہ پاڻ پرديس ۾ آهيو، هتي ڪنھن بہ قسم جي فشري نہ ٿا افورڊ ڪري/کڻي سگهون.
اسان سان گڏ جيڪي ڊاڪٽر هيا، انھن بہ جنھن کان هن ٽرپ جي بڪنگ ڪرائي هئي، انھن بہ ان ايجنٽ سان ڳالھايو هو پر هنن کي بہ اهو آسرو ڏنو ويو تہ توهان جو معاملو حل ٿا ڪيون ٿورو ترسو. هاڻي پاڻي مٿي کان بہ مٿي چڙهي ويو هو. هڪڙي ليڊي تہ ٻاهران ٽيڪسي گهرائي نڪري وئي هئي. باقي اسان سڀ ڦاٿل هياسين. اسان سان گڏ انڊين فيملي جي ليڊي پڻ ڪاوڙ جو اظھار ڪري رهي هئي.
هاڻي اسان سڀني فيصلو ڪيو هو تہ پنھنجي وين ٻاهران گريب grab.com ذريعي ڪرائي تي گهرايون/ڪيون. سو اسان وين گهرائي چڪا هياسين. وين اچي رهي هئي. اسان سڀ گڏ هياسين. ٿوري دير کان پوءِ وين اهو گيٽ ڪراس ڪري اندر اچي وئي هئي. هي ڊرائيور ايڏو حرامي جو ان وين واري ڊرائيور کي بہ پنھنجي ٿائي ٻولي ۾ داٻا ڏيئي، ان کي واپس موٽائي ڇڏيو. جنھن تي دوست ڏاڍا ناراض ٿيا تہ هي ڇاهي؟ هنن تہ اسان کي يرغمال بڻائي ڇڏيو آهي. مون چيو تہ،”گهرايو نہ، پاڻ حبس بيجا ۾ آهيون، هن جو اهو عمل قانون جي خلاف آهي، ڇو تہ هي طريقو مھذب ملڪن جي ماڻھن جو قطئي ناهي، سو هنن جو هي عمل غير قانوني آهي.“