سَنهڙن، سُرهن زلفن جي خوشبو ۾ ڦاٿاسين،
جَل تَرنگيِ ٽهڪن جي خوشبو ۾ ڦاٿاسين.
ڦٿڪي، جاڳي رات وهاڻيءَ جئن ئي اکِّ لڳي،
ڪنهن جي سُندر سپنن جي خوشبو ۾ ڦاٿاسين.
تنهنجي گِهٽيءَ مان اڄُ اچانڪ لنگهندي ڪنهن ٽاڻي،
وينگس! تنهنجي جلون جي خوشبو ۾ ڦاٿاسين.
ڪيڏا لفظ ڪَڙا ها تنهنجا، ڪيڏا ڇوهه ڇَنڊيئه؛
پوءِ به تنهنجي لهجن جي خوشبو ۾ ڦاٿاسين.
توکي الوداع چوڻ ڪا سولي ڳالهه نه هئي،
تو وٽ پهچي لڙڪن جي خوشبو ۾ ڦاٿاسين.
مُکڙيءَ مان گل هوءَ نه بڻي، جو باک ڦُٽيءَ تائين؛
هُن جي ڪنوارن لفظن جي خوشبو ۾ ڦاٿاسين.
ڪير چَپن کي اورانگهي هِي چُمندو هَٿَّ ڪَڙيون؟
پاڻ ته نينهن جي نعرن جي خوشبو ۾ ڦاٿاسين.
بدر! جڏهن هڪ محفل ۾ هوءَ آئي اَڻ-ڄاتي،
مينديءَ رتڙن هَٿڙن جي خوشبو ۾ ڦاٿاسين.