انڌيري راتين جي ظلمتن ۾، جاڳندو ڪوئي رهيو،
اداس نيڻن جي حسرتن ۾، جاڳندو ڪوئي رهيو.
اسان جي گَهر تي ته وارَ کولي، رُت جدائيءَ جي لٿي،
۽ گَهر؛ مِلڻ-رُت جي آسرن ۾، جاڳندو ڪوئي رهيو.
نه ٿو هٽائي هو برف پنهنجي جسم تان ڪا هڪ گهڙي،
۽ باهه اسان جي ڀري رَڳن ۾، جاڳندو ڪوئي رهيو.
هتي ته سپنا به سِگرٽن تي سِر رکي ۽ پيا سمهي،
۽ هُت سڄي رات ماچيسن ۾، جاڳندو ڪوئي رهيو.
گلن جي خوشبو، ٿڌيون هوائون، رات پهرين پيار جي،
حَسين ٻانهن جي ڀاڪرن ۾، جاڳندو ڪوئي رهيو.
خيال پنهنجا دٻائي مَنَ ۾ ننڊ سک جي ڪو ستو،
غزل اَڌوري جي سِٽن ۾، جاڳندو ڪوئي رهيو.