رهي پنهنجي اندر ۾ آ هميشه ڪربلا جاني!
لڳا هِن زخم ڪيڏا دل تي، ڄاڻي ٿو خدا جاني!
نتيجو هر دعا جو ٿو ٿئي نقصان ۾ ظاهر،
دعائن کي الائي ڪنهن ڏني آ بد دعا جاني!؟
ڪري سڃ ۾ سفر جئن ڪو مسافر ڄاڻي-واڻي، تئن-
گذاري آ حياتي پاڻ کي ڏيندي سزا جاني!
اکين جي پيچرن تان ٿا اڏامن ڌوڙ جا بادل،
لڳي ٿو؛ درد جا گذريا هِتان هِن قافلا جاني!
گلابي چَپَّ ڌرتيءَ جا، ڪنواري مُرڪ شل ماڻن،
وَسائي پئي سدا دنيا تي خوشبوئون هوا، جاني!
جڏهن کان خلق جي چهرن پڙهڻ جو فَنُ مون ڄاتو آ،
تڏهن کان سڏڪندي آئي نظر آهي وفا جاني!
ڏِسي مهمان هيڪاندا، چيو گهٻرائجي ڪمري؛
وڌائيندو نه ڪر حد کان زياده رابطا جاني!
گلن وانگر ڇڻي پيا خواب اڄ هُن جون اکيون چمندي،
ڪجل جا لُڙڪ ڳل تي ويا کِنڊائي حادثا جاني!