مطلب ڪيئي، اِينءَ هڪ تنهنجي جملي مان نڪتا،
رستا ڪيئي، جِئن هڪ شاهِي رَستي مان نڪتا.
منهنجو هر هڪ اَنگُ؛ اُهي ويا جرڪائي پَل ۾،
جَلوا جيڪي هُن جي روشن چهري مان نڪتا.
مون سمجهيو هو؛ ٽانڊاڻا ٿا اڏرن پيا اڀ ۾،
پَر، سي ٽَهڪ هئا هڪ ڪاري برقعي مان نڪتا.
رقص اُنهن تي آخر ڇا لئه ٿي فرهاد ڪيو؟
هُو ته هئا پِئي نوحا هُن جي تيشي مان نڪتا!
ساري رات ٻُڏا پئي سپنا جيڪي اوندهه ۾،
صبحَ؛ اُهي سڀ وِهنجي سِج جي تِڙڪي مان نڪتا.
پاڻَ به هُن جي گَهر مان نڪتا آهيون اِينءَ تڙجي،
آڳاٽو جِئن بُتّ هئا ڪي ڪعبي مان نڪتا.
بدر! هليا ويا دوست ڇڏي اِينءَ دنيا ۾ تنها؛
گُلّ سڪل ڄڻ هِڪ هِڪ ٿِي گلدستي مان نڪتا!