گم ٿي ويون هِن ڳوٺ جون شامون اڄ جوانيءَ جي گِهٽيءَ ۾،
آءٌ پريشان بيٺو آهيان حيرانيءَ جي گِهٽيءَ ۾.
اُٿڻا ها نه اُٿيا هُو ڪڏهين ننڊ-شهر جا ماڻهو،
ڪو جاڳَ جا پوسٽر پڙهندو ويو نادانيءَ جي گِهٽيءَ ۾.
ڪالهه هُو ميڙي رهيو هو پنهنجي دوستين جا ٽُڪرا،
پنهنجي نازڪ نرم هٿن سان سنسانيءَ جي گِهٽيءَ ۾.
ميزبانن ته عذاب اکين سان ميڙيا بيٺي گهرَ ۾،
ذلتن ڏاڍا ٽَهڪ ڏنا پئي مهمانيءَ جي گِهٽيءَ ۾.
هڪ جيڏن کان ڏُور رهي هُو ڪيڏو تنها ٿي ويو،
هُن جي ’اَنا‘ پهچايو هُن کي بيمانيءَ جي گِهٽيءَ ۾.
وقت جي زخمن کي حيرت مان هڪڙي ٻارَ ڏٺو، ۽-
گم ٿي ويو هو هڪ پوڙهي جي پيشانيءَ جي گِهٽيءَ ۾.
هوءَ ته وِهنجي نڪتي آهي وصل جي ڪوسي ڀاڪر مان،
ڪيئن چوان مان بدر! ٻُڏي وئي طُغيانيءَ جي گِهٽيءَ ۾.