پوپٽن جي ڏِسُ پَرن تي خوف جاڳي ٿو،
ٻارڙن جي راندِين تي خوف جاڳي ٿو.
ٽَهڪ ڪنهنجا گَهر کان ٻاهر ڪونه ٿا نڪرن،
شهر جي سڀني دَرن تي خوف جاڳي ٿو.
حادثا اهڙا چمين سان رات ٿي گذريا؛
جو اڃا تائين چَپن تي خوف جاڳي ٿو.
اڄ پڇي پيو مون کان ڪمرو: ”يارَ ڪاٿي ٿئي؟“
مون چيو: ”اڄ ڪلهه اُنهن تي خوف جاڳي ٿو.“
تارَ تي ويهي؛ گذارن ٿا پکي راتيون،
جو هتي سڀني وَڻن تي خوف جاڳي ٿو.
مون ته سمجهيو هو؛ رُڪيا آرام لئه آهن،
پر خبر پئي ليکڪن تي خوف جاڳي ٿو.
مون چيو هُن کي ته، ”اوندهه ۾ ڇو ويٺو آنءِ ؟“
هُن وَراڻيو،”روشنين تي خوف جاڳي ٿو.“
ڪالهه بيدرديءَ سان جنهن ڦاڙي ڇڏيا ها خط،
اُن ڏي لکندي اڄ خطن تي خوف جاڳي ٿو.
هُن اڳيان دل ئي نه ٿي هِڪَ زور سان ڌَڙڪي،
پر سموري ئي بدن تي خوف جاڳي ٿو.
بدر! جاٿي ڀي وڃين؛ وڃ هوشياريءَ سان،
ديس پنهنجي ۾ دَڳن تي خوف جاڳي ٿو!