بدر ! تنهنجي دشمنن جون دشمنيون ڀي منافق هيون،
خوبصورت دوستن جون دوستيون ڀي منافق هيون.
پاڻ سان ڪمري کي ويڙهي ٿا وڃون ڳوٺ ڏي اڀرڻ،
ڇا ڪجي، او شهر ! تنهنجون رونقون ڀي منافق هيون.
آئيني اڳيان ڪراڙپ کي ڍَڪيندي، هُو سوچي ٿو؛
ڇا، جوانيءَ جي وطن جون سرحدون ڀي منافق هيون؟
زندگيءَ جي رات تي جئن باک جهڙا رکيا تو چَپَ،
چئي ڏنو آخر چمين هيئن: ”رنجشون ڀي منافق هيون.“
اوچتو؛ اڀري-لهي ويا چنڊ سڀ تنهنجي مرڪن جا،
سيج تنهنجيءَ تي سجايل محفلون ڀي منافق هيون.
رُت بَسنتي ۽ خزان ۾ درد ساڳيو ڏٺو آ مون،
وصل تنهنجي جون ته شايد موسمون ڀي منافق هيون.
منهنجي نيڻن جي نِمرتا کي سگهيون ڪونه اورانگهي،
تنهنجي نظرن جون لڳايل تهمتون ڀي منافق هيون.
سنڌ جي تاريخ! تو ۾ ياس ڇو آ ڀَريل ايڏي؟
روپ بدليا رهبرن يا منزلون ڀي منافق هيون!