جيڪا گَهر ساڙڻ لڳي، سا روشني ڪاڏي ڪبي،
ديس جا غدّار! تنهنجي دوستي ڪاڏي ڪبي.
منهنجي هر هڪ لفظ ۾ آ سونهن ۽ سچ جو سڳنڌ،
جا هجي جذبن کان خالي شاعري ڪاڏي ڪبي.
اي مِٺي! ڪجهه مُرڪ تون جئن ٽهڪ ڏئي هيءَ زندگي،
باقي ساري زندگيءَ جي بندگي ڪاڏي ڪبي؟
هوءَ آئي جو اسان وٽ روشني وئي ڦهلجي،
اي چندرما! تنهنجي هاڻي چاندني ڪاڏي ڪبي!
هِڏڪين ۾ آهيان ۽ ساهه جون پويون سَٽون،
هاڻ ٺَلهّي آٿتن جي زندگي ڪاڏي ڪبي!
جي نه هوءَ ميلاپ جي رُت ۾ مِلي مون سان بدر!
پوءِ ڪُوڙي قول جي ڪا خاطري ڪاڏي ڪبي.