منهنجي ننڍپڻ به نه مون ساڻ رَهائي آهي،
هيءَ جواني به ڏسان ٿو ته اَجائي آهي.
خوابَ هڪ ڳوٺ جي گهٽين ۾ ويا ها گم ٿي،
ساڀيان شهر جي رستن تي وڃائي آهي.
عشق؛ آغاز ۽ انجام ۾ هڪ جهڙو آ،
اڳ ۾ اوسيئڙو هو، هاڻ جدائي آهي.
موٽ ڪنهن خط جي اچي ڪا نه ٿي مون وٽ هاڻي،
پنهنجي ائڊريس تو شايد ته مَٽائي آهي.
مان ڪوِتا جا ٿو چمڪايان پيو ٽانڊاڻا،
منهنجي نقّاد ڀنڀوري ڇو اڏائي آهي؟
اهڙي سِٽ ڪا به فنا ٿي نه سگهي ٿي ڪڏهين،
جنهن جي هر لفظ ۾ صدين جي سچائي آهي.
جنهن کي چاهيو آ؛ اکين پيار ڪيو آ اُن سان،
بدر ڪنهن شخص جي پيڙهي نه لَڄائي آهي.