ظالم سماج رسمون گروي رکي ڇڏيون هِن،
تنهنجون ۽ منهنجون خوشيون گروي رکي ڇڏيون هِن.
سجدا اداس نيڻن جا ٿا رلن گِهٽين ۾،
هُن پنهنجي گهرَ جون دَريون گروي رکي ڇڏيون هِن.
چندُ دوستن ڏنا هِن مرڪي خلوص جا گل،
باقي سڀن ته دوستيون گروي رکي ڇڏيون هِن.
قربت جي ڇانوَ ڳوليان ٿو دشمنين جي اس ۾،
پر ڳوٺَ سڀئي ڳَليون گروي رکي ڇڏيون هِن.
چَپ وصل جون گَهڙيون ڪي ماڻي سگهيا نه ڪڏهين،
بيدرد لوڪ چميون گروي رکي ڇڏيون هِن.
نيڻن جي صحن ۾ آ خوابن جو روز ماتم،
راتين اسان جون ننڊون گروي رکي ڇڏيون هِن.
اونداهين مان گذري ٿو پيار جو سفر پيو،
هُن حُسن؛ پنهنجون بَتيون گروي رکي ڇڏيون هِن.
چانڊوڪِين جي دامن دورين جي باهه ساڙي،
پيارن به پيار-چِٺيون گروي رکي ڇڏيون هِن.
هر وقت حڪم هُن جا صادر نوان ٿين ٿا،
سو؛ بدرَ پنهنجون مرضيون گروي رکي ڇڏيون هِن.