قاتل نين وارا! هڪڙو عرض آ؛ مَڃندءُ-
”اڄ سمورو ڏينهن اسان جي سامهن رهندءُ؟“
ڍَنگ سان جيئڻ جو ڏانءُ اسان ڀي ڄاڻون يارو!
پَر، جي جيئڻ نه چاهيون ڍنگ سان؛ پو، ڇا وڙهندءُ ؟
ننگي-پيرين؛ نِٽهڻ اُس ۾ بيٺا آهيون،
پاڳل آهيون، پاڳل سَڏِيو؛ ٻيو ڇا چوندءُ؟
ڪنهن کي ضرورت ناهي اسان جي حال پڇڻ جي،
مرنداسين، پو اخبارن ۾ خبرون پَڙهندءُ!
موت جي چنبي کان هي پنهنجو شهر بچايو،
يارو! ڪنڌ کڻي نه ته هِن ۾ پو ڪيئن هلندءُ.
قبر جو ساءُ چَکان ٿو تنها ڪمري ۾ مان،
مونکي ياري گهرجي؛ مون سان ياري رکندءُ!؟
هِن گِهٽيءَ جي موڙ تي بيهڻ ڏيو ڪجهه گَهڙيون،
پاڙي وارؤ ! تيئن ڪنداسين پو؛ جيئن چوندءُ.
بدر مٿان اڄ جيڏو چاهيو؛ باهيو-ڀونڪو،
هوندو ڪونه سڀاڻي هِت، پو ڪنهن تي گِرندءُ!