هُو حُسن ڪيڏو شرير آهي، شرارتون ٿو وتي پوکيندو،
نظر جي شعلن سان هر جڳهه تي قيامتون ٿو وتي پوکيندو.
چپن جي ڌرتيءَ کي اَڻ-ڳڻيا ڪي چمين جا سجدا ڇڏي ٿو ارپي،
هِي ڪير آ، جو اَنوکيون اهڙيون عبادتون ٿو وتي پوکيندو.
سو ڳوٺ اڄ ڪِئن نه مَهڪي-ٽَهڪي بهشت جهڙو ڏِسي نظارو،
جو، سُونهن پنهنجيءَ جون اُن ۾ ڪوئي سخاوتون ٿو وتي پوکيندو.
ڪو شخص ايڏو عظيم ڀي آ، جو زندگيءَ جي ڏکئي سفر ۾،
قدم قدم تي مزاحمت جون علامتون ٿو وتي پوکيندو.
گهڻن ڏهاڙن کان پوءِ ڪمري کي اڄ جو کوليم؛ چيئين: ”ڪير آ-
جو منهنجي تنهائي ۾ اچڻ جون عنايتون ٿو وتي پوکيندو.“
اُداس راتين جي ٻاٽ ۾ هي اوهان جو ساٿي، هي بدر شاعر،
اوهان جي لئه دوستو! اميدن جون آيتون ٿو وتي پوکيندو.