ڪيترو ڪَوڙو هئو؛ سو، ساءُ سڏڪن جو،
دل کي پهچائي ويو؛ جو، گهاءُ سڏڪن جو.
اک کڻي، ڪَن ڏي ٻڌن ٿيون غور سان راهون،
هي ڪٿان پيو ٿو اچي غوغاءُ سڏڪن جو؟
پنڌ صدين جو ڪري پهتو اسان تائين،
هي الائي ڪنهن جو آ پڙلاءُ سڏڪن جو؟
آئيني جي سامهون: هوءَ مُنهن جهلي ٻڪ ۾؛
آئيندي تي ٿي ڏِسي ڪو واءُ سڏڪن جو.
پنهنجي هٿ-ريکا کي پڙهندي: پنهنجي قسمت تي-
ٿي پَئي وڌندو ڏسي ڦهلاءُ سڏڪن جو.
ڪنهن مسافر جي ڦٽل نيڻن جي رستي تي؛
آ ڦٽي پيو اوچتو سوداءُ سڏڪن جو.
ڌَرتتيءَ؛ پيرين اگهاڙيون خواهشون ڊوڙن،
زندگي آهي سموري داءُ سڏڪن جو.